Muhtemelen, geçmiş uzun çocukluğu, kaygısız oyunların zamanını, kesintisiz eğlenceyi sevgiyle hatırlamayacak çok az insan vardır. Ama çocuk oyunları gerçekten bu kadar hafif ve basit mi? Belli bir anlam içermiyorlar mı, çocuğun normal oluşumu ve gelişimi için önemli değiller mi?
Bu soru birçok çocuk psikoloğu tarafından sorulmuştur. Tıpkı hayvan oyunlarının (hem genç hem de yetişkin) "ciddi" davranışlarını simüle etmesi gibi: bir kedi yavrusu bir ipte bir kağıt parçası yakalar, köpek yavruları ısırır, - bu yüzden insan çocuklarının oyunlarına yalan söyleyen aktivitelerin provası denilebilir. gelecekte onlar için önde. Çocukların davranışlarında yetişkin aktivitelerini taklit eden başlıca oyun türleri nelerdir?
Bir ila üç yaş arası bir çocuk için, belki de oyuna, oyuncakları manipüle etmeye yönelik ana ilgi araştırmadır. Bir çıngırak, tekerlekli bir araba, bir oyuncak ayı, bir oyuncak bebek onun için sadece bir eğlence ve eğlence aracı değildir. Bir çocuk için oyuncak, her şeyden önce bir araştırma nesnesidir. Çocuk dünyayı keşfeder; gelecekte de aynısını yapacak, büyüyüp yetişkin olacak. Yeni oyuncak, kapsamlı bir incelemeden geçer; çocuklar çoğu zaman tadına bile bakar. Sonra oyuncağın işlevsel özelliklerini keşfederler: çıngıraklı çıngırakla tıngırdatabilir, arabayı yuvarlayabilirsiniz, bir ayıya sarılıp uyuyabilir, bir oyuncak bebek sallanabilir ve beşiğe yatırılabilir. Çoğu zaman bir çocuk bilgi susuzluğunda daha da ileri gider: içinde ne olduğunu görmek için bir oyuncağı kırar.
Bir çocuğun oyuncağına hakim olma sürecinin, genel olarak araştırma sürecini çok anımsattığı, insanlarda çok doğal olduğu doğru değil mi? İlk olarak, konunun dış özelliklerinin incelenmesi; o zaman - onunla ne yapabilirsiniz, ne için uyum sağlarsınız. Elbette hiçbir şeye yaramayan bir nesne insan tarafından kullanılmayacaktır; böylece çocuk ihtiyaçlarını karşılamayan bir oyuncağa olan ilgisini çabucak kaybeder: onunla koşamıyorsanız, onunla ses çıkarın, bir şekilde yetişkinlerin davranışlarını taklit edin; tek kelimeyle - oyna. Ve oyuncakları kırmak bile, nesnelerin ve fenomenlerin neden-sonuç ilişkilerini merak eden bir kişinin keşif davranışının bir modelidir.
Dolayısıyla bir çocuğun erken yaşta oyuncaklara yönelmesi tesadüf değildir. O zaman, bir kişinin rasyonel hale geldiği bilişsel becerileri oluştu. Tüm ilgileri yiyeceğe indirgenmiş bir bebekten, oyuncaklarla nasıl çalışılacağını öğrenen çocuk, etrafındaki dünyayı aktif olarak öğrenen bir araştırmacı haline gelir.
Çocuk büyür, diğer çocuklarla iletişim kurar, onlarla etkileşime girer. Ve 5 ila 6 yıllık dönemde oyunun diğer işlevleri - sosyal - öne çıkıyor. On beş, etiketle, saklambaç, kör adamın tutkunu - tüm bu ortak oyunlarda, çocuklar sadece enerjilerini vermekle kalmaz, aynı zamanda bir kişinin toplumdaki varlığı, bir grubun ortak ve amaçlı etkinliği için gerekli nitelikleri de kazanırlar. insanların.
Bu tür oyunlarda roller açıkça belirlenir: diğer katılımcıları arayacak, yakalayacak, yakalayacak bir "sürücü" seçilir. Seçimler, çocukların anlayacağı şekilde dürüstçe yapılır: bir sayma kafiyesinin yardımıyla. Ritüel kesinlikle gözlemlenir: bir nedenden dolayı bir katılımcının oyunu bir süre bırakması gerekiyorsa, bağırır: "Churiki!" Saklambaç, tag ve diğer oyunları oynamayı teklif eden, hemen "Chur, su değil!" deme hakkına sahiptir. "Zhuhvaniya" da görülen, kuralları çiğnemek sansürlenir. Sosyal aktivite normları bu şekilde oluşur: kurallara uymaya hazır olma; bazı durumlarda kuralın bir istisnasının tanınması, ancak gerekli formalitelere uygun olarak zorunludur; Oyundaki katılımcıların adaleti ve eşitliği.
Bu nedenle, çocuk oyunları - her yaş için kendi, giderek daha karmaşık, - bir çocuğu yetişkinliğe hazırlamada ve bir kişinin toplumdaki normal işleyişinde ana faktör olmasa da önemli bir faktör.
