İnsan yaşamı boyunca birçok geçiş döneminden geçer ve ergenlik bunların en zorlarından biridir. Sadece gencin kendisi için değil, aynı zamanda onu çevreleyen insanlar için de zor. Ergenle iletişim kurmayı öğrenerek hem kendiniz hem de çocuk için hayatı çok daha kolay hale getirmek ve ergeni çocuktan yetişkinliğe geçiş döneminin risklerinden korumak mümkündür.
Aslında, kendiniz üzerinde çalışmaya başlamanız ve çocukla hayatının ilk gününden itibaren doğru ilişkiyi kurmanız tavsiye edilir. Psikologlar bu konuda birçok makale yazdılar. Ancak duruma sıradan ebeveynlerin bakış açısından bakalım. Aile ilişkilerinin gelişimi için birkaç seçenek vardır:
- otoriter yetiştirme,
- tam veya kısmi yabancılaşma,
- dostluk.
Çocuğun istekleri ne olursa olsun, ebeveynlerin tüm gereksinimlerinin sorgusuz sualsiz yerine getirilmesini varsayar. Ailede, çocuğun her zaman en alt kademeyi işgal ettiği ve oy kullanma hakkının olmadığı katı bir hiyerarşi vardır. Otoriter yetiştirme, ebeveynler açısından en uygun olanıdır, çünkü sürekli psikolojik baskı altında olan çocuk itaatkardır, ebeveynlerin emirlerini asla tekrar okumaz ve sessizce itaat eder.
Doğru, yetişkinlikte böyle bir kişi için kolay olmayacak. Anne babasıyla çelişmekten korkan insan, hiç kimseyle çelişmeye cesaret edemez. Gözdağı, şantajla büyütülen, fikrini açıklama hakkı verilmeyen ve onun da bu görüşe hakkı olmayan bir çocuğun kendinden emin bir insan olarak yetişmesi pek olası değildir. Ergenlik döneminde bir çocuk, kendisi ve etrafındakiler için her zaman güvenli olmayan çeşitli şekillerde kendini göstermeye çalışacaktır. Ve ebeveyn kontrolünden kurtulduğunu hisseden, ebeveynlerin kabul etmekten korkacağı hatalar yapabilir ve bu, bir gencin başının belaya girmesi, kendisini bir çıkış yolu bulmanın çok zor olduğu bir durumda bulması için büyük bir risktir., ama tek başına imkansız. Çoğu zaman, bu tür bir yetiştirme, ebeveynlerin çocuğu sevmemek yerine çocuğu hatalardan koruma, onu koruma arzusundan kaynaklanır.
Yabancılaşma ilgisizlik, aile bireylerinin birbirine ilgisizliği ya da anne-babanın çocuğu cansız bir şey olarak algılaması olarak adlandırılabilir. Böyle bir ilişki ile çocuk kendi kendine büyür, ebeveynler onun hayatı hakkında çok az şey bilir ve görünüşte aile çok müreffeh olsa da, çocuk dikkat eksikliğinden muzdariptir. Bir gencin başı dertte olduğunda, ebeveynler bunun neden olduğunu anlayamaz, çünkü ailede herhangi bir çatışma yaşanmaz.
- bu aşk, saygı, ilgi, ortak işler ve çıkarlar, bu gürültülü kavgalar ve sınırsız eğlence. Böyle bir yetiştirme, çocuğa evde güvenli olduğuna, hatalarına ve gaflarına rağmen evde her zaman anlaşılacağına ve kabul edileceğine dair güven verir. Başarı veya başarısızlık paylaşılır, ancak ebeveynler bir çocuğu asla başarıları veya hataları için değerlendirmez.
En iyisi arkadaş olmak, çocuğa yaşamın ilk günlerinden itibaren destek olmak, patronluk taslamak, deneyiminizi dayatmak değil, kendi boşluklarınızı doldurmanıza izin vermek, size nasıl karar vereceğinizi ve onlardan sorumlu olmayı öğretmektir. Daha az eleştiri ve boş övgü: Çocuğun hedeflerine güvenle ulaşmayı öğrenmesine izin verin. En zor şey, fikrinizi empoze etmeden anlamak, nazikçe rehberlik etmektir. Çığlık atmak istiyorsanız, çocuğunuzun çığlık atmasına izin verin. Kendi yiyecek, giysi ve müzik tercihlerinize sahip olmanıza izin verin. Çocuğunuzu hobilerinde destekleyin. Tamamen saçma sapan konuşuyor gibi görünse ve emir komuta zincirine uymuyor gibi görünse bile, genci dinleyin. Yetişkinler olarak, çoğu zaman kendi hayatımıza odaklanırız, kendi çocuklarımızın ihtiyaç ve deneyimlerini gölgede bırakırız. Bu büyük bir hata. Tabii ki kontrol şart. Ama takıntılı tam kontrol değil. Ve sakin ve mantıklı, genciniz için anlaşılabilir.
Örneğin, “Sosyal ağdaki sayfanızın şifresini biliyorum ama yazışmalarınızı görmeme gerek yok. Kişisel bilgilerinize ancak bir sorun yaşamanız durumunda ve sadece size zamanında yardımcı olabilmek için hızlı bir şekilde erişebilmeliyim. Aynı zamanda bu yaklaşım, gencinizi daha iyi tanımanıza, ihtiyaçlarının ve hobilerinin farkında olmanıza, örnek olarak ve kendi hatalarınıza göre öğretmenize, bir genci ellerini bağlamadan, ağzını kapatmadan eğitmenize olanak tanır.
Bazen böyle bir hormon fırtınası olur ve büyüyen bir insanın bu anlarda duygularını kontrol etmesi zordur. Anlayışla davranmak, yönlendirmek, kınamadığınızı, ancak anladığınızı açıkça belirtmek önemlidir. Gençlerin sorunlarıyla dalga geçmek yerine, tavsiyelerde bulunun. Ve lütfen uzun derslere gerek yok. Duruma karşı tutumunuzu ifade etmek için bazen sert bir şekilde konuşmak, bazen güçlü bir kelimeden pişmanlık duymamak daha iyidir. Uzun bir konuşma, yalnızca gözlerin yuvarlanmasına ve ergenlerin doğasında var olan olumsuzluğun tezahürüne yol açacaktır. Davranıştan memnuniyetsizlik varsa, açık açık konuşun, oynamayın. Ama eleştirmeyin de.
