Ebeveynler, çocuklarının ne yapmaları gerektiğini ve nasıl yapmaları gerektiğini kesin olarak bildiklerini düşünürler. Üstünlüklerinden yararlanarak, ihmalkar çocukla akıl yürütmeye çalışarak seslerini çocuğa yükseltmelerine izin verirler. Bu yetiştirme şekli doğru değildir, bu nedenle her ebeveynin her durumda kendini kontrol etmeyi öğrenmesi ve çocuğa asla bağırmamaya çalışması gerekir.
Prensip olarak, bir yetişkinin, özellikle kendini savunamayan bir bebeğe bağırması uygun değildir. Bu nedenle, ebeveynin, çocuğa bir kez ve herkes için bağırmayı bıraktığına kendini ikna etmesi çok önemlidir. Ses bir bağırma seviyesine yükselir yükselmez, durmanız ve kendinizi kısıtlama ve kısıtlama standardı olan bir kişinin, örneğin bir metropol veya kraliçenin yerinde hayal etmeniz gerekir.
Bir yetişkin bebeğine bağırmaya başladığını fark eder etmez, çocuğa aynı kelimelerle bağıran bir yabancıyı da hayal edebilirsiniz. Böyle bir durumda, herhangi bir normal ebeveyn çocuğunu haklı çıkarır veya durumu düzeltmeye çalışır, ancak bu durumda ebeveynin kendi ağlamasını önlemek için mazeretlere ihtiyacı olacaktır.
Bir ebeveyn, çocuğunun yerine, çok yaramaz, tamamen yabancı bir çocuk hayal edebilir. Başkasının çocuğuna bağırmaması gerektiği için çığlıktan kaçınmak kolay olacaktır.
Çocuğa bağırmamak için, bir öfke patlaması sırasında evde misafir olduğunu düşünebilirsiniz. Sonuçta, onların önünde küfür etmek sakıncalıdır, bebeğiniz ayrıldıktan sonra, bir süre sonra hoşnutsuzluğunuzu gösterebilirsiniz ve sonra duygular sakinleşir.
Tabii ki, herhangi bir yetişkin çocuğunu serbest bırakabilir ve bağırabilir, ancak bundan sonra bir gurur ve memnuniyet duygusu duyması ve çocuğun çığlıklara daha fazla itaat etmesi olası değildir. Çocukların hata yapma hakkı olduğu unutulmamalıdır, onlardan ideal davranış beklemek aptalcadır, bu nedenle çocuğa bağırmamak, kendinizi kısıtlamayı öğrenmeli, ancak bunun veya bu eylemin neden kabul edilemez olduğunu açıklamalısınız.
