Er ya da geç, ebeveynler, kızlarının veya oğullarının ilk kez bir sevgi duygusu yaşadığı gerçeğini anlamak zorunda kalacaklar. Her ebeveyn, ilk aşkın, çocuklarının böyle bir duyguya katlanmak için çok endişeli ve son derece acı verici olduğu son derece belirsiz bir duyguya atfedilmesi gerektiğini onaylayacaktır.
Erkekler ve kızlar arasındaki ergenlik ilişkileri bazen çok saygılı ve dokunaklı olur ve hayatlarının sonuna kadar unutulmazlar. Birkaç kez evlenen ve daha sonra birçok ilişkiye giren yaşlılar bile, şefkat, hayranlık ve hafif bir hüzünle azalan yıllarında, gençlik titreyen duygularını gizlice hatırlarlar.
Ergenlik deneyimleri en önemli, en duygusal ve en tahmin edilemez olanlardır. İlk aşk herkes için değildir, ancak gençler hala aşık olursa, o zaman bu gizemli duyguya tamamen teslim olurlar, her şeyi unuturlar ve başka sorunları düşünmezler. Bu durumda, ebeveynlerin rolü incelik ve anlayış göstermektir. Ve eğer onların önyargılarına, kayıtsızlıklarına ve bencilliklerine uyarak çocuğun ilişkisini bozarlarsa, bundan dolayı onları asla affetmez ve dahası, hayatı boyunca ebeveyne karşı kin besler.
Gençler, daha önce aralarında tam bir samimiyet olsa bile, deneyimlerini her zaman anneleri ve babalarıyla paylaşmazlar. İlk aşk, aşıkların kendileri tarafından bile tam olarak bilinmeyen, çok samimi, kırılgan bir şeydir. Bir çocuğun bu konuda yabancılarla konuşmak istememesine şaşıracak ne var ki, bazen kelimeler bile bilmediği, korkutucu ve benzersiz hissettiğini ifade etmeye yetmez.
Ancak, o zaman, yakın insanlar, yetişkin çocuklarının ona zamanında tavsiye ve destekle yardımcı olmak için zor bir gençlik aşkı döneminden geçtiğini nasıl anlayabilirler? Bir gencin ebeveynleri ile açık sözlü olma arzusu olmasa bile, o zaman çocuksu kendiliğindenlik duygularıyla dışarı çıkmayı ister. Kenardan sıçrayan duygular çıplak gözle görülebilir ve diğerleri, ona karşı dikkatli bir tavırla bir gencin davranışındaki değişiklikleri açıkça görebilir.
