Kupayı kimin kırdığını nereden biliyorsun? Anne küfür ederse çocuk, sessizlik olursa anne bozulur.
Ebeveynlerin her zaman nazik, dengeli, sabırlı, şefkatli ve anlayışlı olmaları gerektiğine dair bir görüş vardır. Ancak bu her zaman gerçekte işe yaramaz, periyodik olarak ebeveynlerin sabrı tükendiğinde ve çocuklarına karşı tahriş gösterdiğinde arızalar olur.
Bu yüzden bazen kendime bakıyorum ve neden bazen çocuklarla ilişkilerde sabırlı kaldığımı, bazen de yıkılıp soğukkanlılığımı kaybettiğimi merak ediyorum. Bunun neden başıma geldiği bana açık değildi.
Elbette her gün çocukların kaprislerini, gözyaşlarını, ağlamalarını ve cüzamlarını gözlemlemek zordur, bir noktada ebeveyn olmaktan, çocuğa karşı sorumluluklarımızdan, arzularımızı çiğnemekten yoruluruz. ve bebeğin isteklerini memnun etmek için alışkanlıklar edinir ve sonuç olarak çocuklara olanlarla ilgili sorumluluğu değiştiririz. Örneğin, bir çocuk bir vazoyu kırdı, çünkü gerekli olmayan yere tırmanıyor, her şeyi kapıyor, etrafa bakıyor ve olmaması gereken yere koyduğumuz ve çocuğu kendimiz takip etmediğimiz için değil. "Kupayı kimin kırdığını nasıl belirleyebilirim - eğer anne küfür ederse, o zaman çocuk, sessizlik ise, o zaman anne kırdı" şakasındaki gibi.
Bu nedenle, çöktüğümüzde ve soğukkanlılığımızı kaybettiğimizde, burada ve şimdi olanların sorumluluğunu bilinçsizce reddeder ve her şey için çocuğu suçlarız.
Her zaman hatırlamak önemlidir: ebeveynler, çocuklarına uzun yıllar boyunca rehberlik eden, onları destekleyen ve sorumluluğu çocuklara bırakmaya çalışmayan şefkatli eğitimcilerdir.
