Çocuğumuzla iletişim kurarken, bazı ifadelerimizin hassas çocuğun ruhu için çok olumsuz sonuçlar doğurabileceğini ve bebeğe önemli zararlar verebileceğini düşünmüyoruz. Bir çocukla konuşurken hangi ifadelerden kaçınılmalıdır?
“Uyumazsan babayka alır”, “İtaat etmezsen yetimhaneye veririm.” Bir çocuğu korkutarak, onu nevrastenik yapar ve daha sonra iyi bir psikolog yardımıyla bile kurtulması kolay olmayacak korkular oluştururuz.
"Çarpıcı! Kendim yapmayı tercih ederim!" Çocuğun bağımsız hareket etme girişimlerine müdahale ederek, onun inisiyatif eksikliğini, kendinden şüphe duymasını ve bağımsızlık eksikliğini geliştirirsiniz.
"Katya'ya bak, ne kadar ince ve çöreklere yaslanıp duruyorsun …", "Misha sadece A'larla çalışıyor ve sen bir aptalsın." Çocuğunuzu diğer çocuklarla karşılaştırmanıza gerek yok - bu şekilde küçük bir insanda gelecekte ona birçok sorun ve hayal kırıklığı getirecek bir aşağılık kompleksi oluşturabilirsiniz.
"Sen benim en güzelimsin", "Sınıf arkadaşların sana yaramaz!" Bir çocuğu aşırı övmek, az övmek kadar zararlıdır. Aşırı övgü, kibir, yüksek benlik saygısı ve yıldız ateşi ile sonuçlanır. Bu tür "yıldız" çocuklar genellikle akranlarıyla çatışır ve pratikte hiç arkadaşı yoktur.
"Bu kadar yaramaz olduğunda, seni sevmiyorum." Anne sevgisi, bir kişinin tutumunun, mutlu olma yeteneğinin üzerine inşa edildiği temeldir. Çocuk her zaman ve her koşulda sevildiğinden emin olmalıdır. Aksi takdirde kendine olan inancı sarsılır, kırgınlık, korku ve aşağılık duyguları ortaya çıkar.
"Sen olmasaydın başarılı bir kariyer yapmış olurdum", "Seninle bu kadar uğraşmak zorunda kalmasaydım daha iyi görünürdüm." Başarısızlıklarınızdan çocuğunuzun kırılgan omuzlarını sorumlu tutmayın, hayatınızın başarısız olduğu için onu suçlu hissettirmeyin.
"Tamam, al bu şekeri - beni rahat bırak!" Çocuğun ikna edilmesine teslim olarak, ona kendiniz üzerinde güç vermiş olursunuz. Kaprisler veya sızlanmalarla "kırılabileceğinizi" fark ettikten sonra, çocuk hedeflerine ulaşmak için bunları düzenli olarak kullanmaya başlayacaktır.
