Sağlıklı, akıllı ve mutlu bir insan nasıl yetiştirilir? Temel insani değerler ona nasıl aktarılabilir? Çocuk yetiştirmede en önemli şey nedir? Bu sorular ebeveynleri her zaman endişelendirmiştir ve endişelendirecektir. Bazı kurallar ve teknikler antik çağlardan beri korunmuştur ve bunların kaçının son yüzyılda ortaya çıktığı saymakla bitmez.
Aslında, burada her şey basit. Bir çocuğu mutlu etmek için çok sayıda incelemeye girmeye gerek yoktur. Birçoğunun inandığı gibi, çocukları sopa ve havuçla değil, yetiştirmeniz gerekiyor. Sevgiyle, saygıyla ve kendi örneğinizle yetiştirmeniz gerekir. Ancak bu durumda en sağlıklı, mutlu ve kendi kendine yeten insanı yetiştirmek mümkündür.
Çoğu ebeveynin yaptığı ilk ciddi hata, çocuğun eylemlerini kişiliğinden ayırmamalarıdır. İyi bir şey yaptıysanız, harikasınız, doğru olanı yapmadınız, bu da demektir ki, kendiniz o kadar kendiniz değilsiniz. Çocuğun her zaman sevildiğini, ihtiyaç duyulduğunu ve sevildiğini hissetmeyi bıraktığı ortaya çıktı. Zaman zaman sevilen biri. Görünüşe göre ebeveynler çocuğa gerçeği iletmek istiyor ama tam tersi oluyor.
Böyle bir durumdaki çocuklarda iyi ve kötü algısı değişir. Çocuk sadece övülmeye çalışır ve kötü olmaması için yanlış bir şey yapmaktan korkar. Çocuk kabul edilmelidir! Herkes tarafından kabul edin. Kendisine ihtiyaç duyulduğunu, bir şey için sevilmediğini hissetmelidir. Onu olduğu gibi seviyorlar: o sevgili, o önemli, o en iyi ve en sevgili. Bu, bir çocuğun büyümesi ve gelişmesi için en önemli koşuldur. Kendinizi güvende hissetmenize yardımcı olur, benlik saygısını geliştirir ve neler olduğunu doğru bir şekilde değerlendirmenize olanak tanır. Ve çocukları değil, eylemlerini tartışmalısınız. Aksi takdirde, kırılgan çocuğun ruhu duygularla baş etmeyecek ve davranışta sapmalar başlayacaktır. O zaman komplekslere, güvensizliğe ve gerginliğe neden olabilir.
Ebeveynlerin ikinci hatası saygısızlıktır. Çok erken yaşlardan itibaren çocuk bir insandır. Fikriniz, yargınız ve ihtiyaçlarınız ile. Bazı ebeveynler bazen anlamakta zorlanırlar. Yaşlarının doruğuna ve edindikleri deneyime göre, çocuklarının kaderine karar verme hakkını kendilerinde görürler. Her şey oldukça zararsız bir şekilde başlar - kıyafet, oyuncak ve yiyecek seçimiyle. Çocuğun büyümesinin bir aşamasında bunun normal olduğu açıktır. Ancak çocuk büyüdüğünde ve böyle bir sistem devam ettiğinde buna dikkat edilmesi gerekir. Çoğu zaman, ebeveynler çocuklarının ne istediğini bile duymazlar. “Kendisi için neyin en iyi olduğunu nasıl bilebilir? Bu dünyada daha uzun yaşadım, daha iyisini biliyorum. Kimse tartışmıyor. Hayat tecrübesi paha biçilemez. Ve çocuğun kaprislerini körü körüne takip etmenize gerek yok. Sadece onu doğru yöne yönlendirerek, ona seçim özgürlüğü vermeniz gerekir. Saygının başladığı yer burasıdır, çocuğunuzun görüşünün kabulü. Bu, zamanında karar verme ve seçiminizi yapma yeteneğinin başlangıcıdır.
Eğitim sürecinde aşırı koruma ve zorluklardan kurtulma da kabul edilemez. Aşırı bakım her zaman ebeveynler tarafından haklı çıkar, çünkü herkes çocuklarına sadece iyi, sadece sağlık, sadece başarı diler. Sorun şu ki, uyum sağlamayan bir insan asla sağlıklı veya başarılı olamayacak. Daha sonraki yaşamda, bu çaresizlik ve tembellik ile musallat olacak. Her zaman tüm sorunlardan kurtulduğu gerçeğine alışmış bir insan, hiçbir zaman tam olarak yaşayamaz, çalışamaz ve başkalarıyla ilişkiler kuramaz. Ebeveynlerin görevi çocuğu bağımsız kılmaktır. Bu, gelecekteki başarının anahtarıdır. Ve şimdiki zamanda da. Buradaki ana şey, bir uçtan diğerine acele etmemek. Her şey gücünüz dahilinde olmalıdır. Bir çocuk her yaşta kendisi için bir şeyler yapabilir. Bu nedenle, onu bu fırsattan mahrum etmeyin.
Sonsuz uzun bir süre boyunca doğru yetiştirme hakkında konuşabilir ve tartışabilirsiniz. Şimdi bu konuyla ilgili birçok gelişme var. Ancak bir şeyi hatırlamak önemlidir - çocuğun eğitilmesi gerekmez. Herhangi bir eylem bir yanıt üretir. Bu nedenle çocukların sevilmeye, onlarla vakit geçirmeye ve iletişim kurmaya ihtiyaçları vardır. Ve açıklayıcı bir örnekle sözlerini desteklemek kesinlikle harika olurdu.
