Hemen hemen her insanın hayatında, bir çocukla sevilen birinin ölümü hakkında konuşulup konuşulmayacağı soruları ortaya çıkar. dersek nasıl ve ne zaman? Çocuğun ruhunu travmatize etmemek için hangi kelimeleri seçmeli?
Psikologlar kesin olarak söylemenin gerekli olduğuna inanıyorlar. Onu saklamaya çalışırsanız, er ya da geç çocuk hala bir başkasından öğrenecek veya tahminde bulunacaktır ve bu ebeveynlerle ilişkilerde bir eksi olacaktır. Çocuk aldatılmamalıdır, aksi takdirde anne-babaya olan güven kaybolur. Ve sonra çocuklar gerçekten yetişkinlerin durumunu hissederler. Ve bir yetişkin bir kayıp yaşıyorsa, çocuk bir şeyler olduğunu anlar ve nedenini anlayamadığı için gerginleşmeye başlar.
Çocuğa ölüm hakkında en kısa zamanda bilgi vermek gerekir. 7 yaşın altındaki bir çocuk, ölümün sonsuza dek sürdüğünü hala tam olarak anlayamaz. Ve çocuklar yetişkinler kadar uzun ve derin deneyimler yaşamayı bilmiyorlar. Bu nedenle haberleri çocuksu dünya anlayışlarıyla alacaklardır. Çocuğa ölümün ne olduğunu açıklamaya değer. Bu açıklamanın ne olacağı yetişkinlere bağlıdır. Kendi ölüm fikirlerinden (ateist veya dini). Bilgiler dozlar halinde verilmelidir, ancak sorular varsa, mümkün olduğunca doğru ve kolay bir şekilde cevaplamaya çalışın. Ve unutmayın ki bir çocuk hiçbir şey sormazsa, bu onun endişelenmediği anlamına gelmez. O sadece bilincine kendisi için yeni bir kavram yerleştirmeye çalışıyor - ölüm.
Ancak çocuğu cenazeye götürmenin gerekli olup olmadığı tartışmalı bir nokta. Bunun kesin bir cevabı yok. Bence çocuğu almamak, ona cenazeye sadece yetişkinlerin gittiğini açıklamak daha iyidir. Ancak daha sonra çocuğu mezarlığa götürmek ve mezar yerini göstermek gerekiyor.
Çocuğun deneyimlerine ve duygularına hakkı olduğunu unutmamalıyız. Lütfen bunu anlayın. Ona duygularını ifade etme fırsatı verin. Çocuklar her şeyi yetişkinlerden öğrenir. Dolayısıyla çocuğun sadece o andaki davranışı değil, yetişkinlikte de yas karşısındaki tutumu, yas deneyimi sırasında ailenin nasıl davranacağına bağlıdır. Yetişkinler korkunç bir şey olmamış gibi davranırlarsa, çocuk bu durumda tam olarak bu davranışı öğrenecek ve aksine yetişkinler çok yoğun duygular yaşıyorsa, çocuk korkabilir ve gelecekte bu şekilde davranacaktır. Bu nedenle, çocuğa yaşadıklarınızı anlatmaktan ve kederinizi göstermekten utanmamalısınız, sadece çocuğun dikkatini sürekli buna odaklamayın. Ne de olsa hayat devam ediyor ve kendinizi toplamanız ve devam etmeniz gerekiyor. Yetişkinler sadece kendilerinden değil, aynı zamanda çocuklarının mutlu yaşamından da sorumludur.
