Çocuklar, büyüklerinin isteklerini dinlemeyi ve bunlara uymayı reddettiklerinde, ebeveynler kendilerini rahatsız hissederler. Bir halat çekme yarışının başladığını hissediyorlar. Hem çocuk hem de anne baba aynı kararlılıkla onu kendilerine doğru çekerler. Sonuç olarak, her iki taraf da başarısız olur.
Anneler ve babalar, çocukları itaatsizlik gösterdiğinde çileden çıkar. Ancak ebeveynler, otoritenin ihmalinin, bir kişinin çocukluktan itibaren özgüveninin oluşması için bir ön koşul olduğunu her zaman fark etmezler.
Çocuğun kendisine içtenlikle inanması ve bağımsız bir kişinin niteliklerini kazanması için asıl şeyi gerçekleştirmesi gerekir. Daha önce sorgusuz sualsiz takip ettiği liderler artık yok. Ve bazı yönlerden onlardan daha akıllı.
Kendisi için en yetkili kişiler olan anne ve babanın etrafından dolaşmayı başarırsa, herkesin etrafından dolaşacak gücü bulacaktır! Çocukların bilinçaltına yazılan bu deyimdir. Can sıkıcı aile rejimine isyan eden küçük devrimci, geleceğin lideridir. Kendi yetkinliğine iyi bir "doz" güven verdi ve bundan asla "kaçamayacak".
Ergenlerde karar verme becerisi ile özgüven oluşur. Çocuklar, hayatın kendi seçimlerinin ve içinde bulundukları koşulların bir sonucu olduğunu anlamalıdır. Seçim güçlendiricidir ve bunu yapabilmek çocukların stres düzeylerini önemli ölçüde azaltabilir. Ayrıca zorlamadan daha etkilidir.
Gençler neden yaramaz?
Bunun nedeni, yavrularla iletişim için daha fazla zaman ayıramayan ebeveynlerdir. Kaotik bir yaşam tarzı, anne ve babanın çocuğa dikkat etme, onunla tartışma fırsatı bırakmaz. Yetişkinler, kendi sorunlarını çözmekle çok meşgul olduklarından, bu saniyeye itaat etmesi için ona ihtiyaç duyarlar.
Çocuklar her zaman çok hızlı değişemezler. Bazen itaatsizlik, ergenlerin mevcut durumdaki bir değişikliğe geçici bir tepkisidir. Bu bir hareket, okul değişikliği, yaşlıların boşanması veya ergenlik olabilir. Çocuklara iyileşmeleri için zaman vermeliyiz.
Bir çocuğun geçiş çağında stres olmadan nasıl hayatta kalınır?
Ebeveynler için bu dönem kolay bir aşama değildir. Ana koruyucu olarak rollerinin kökten değiştirildiğine ve asıl amacı yerine getiremeyeceklerine yanlışlıkla inanıyorlar. Ve sonra anneler ve babalar, çocukların hayatlarında istenmeyen karakterler gibi hissetmeye başlarlar.
Yetişkinler, çocukla ilgili önemli kararlar almalarına giderek daha az izin verildiğini belirtmektedir. Ve zihinlerinde gerçek bir trajediye dönüşüyor. Ebeveynler noktayı kaçırıyor: yavruların hala onlara ihtiyacı var, ancak böyle bir dönemde geri adım atmalı ve zihinsel olarak dengeli, tam teşekküllü ve bütün bir insan olarak büyüyebilmesi için onun için kişisel bir alan düzenlemeliler.
