Bilimde otizmin şiddetinde pek çok varyasyon olduğundan, hafif semptomların belirlenmesi çok zordur. Bu, özellikle hastalığın belirtilerinin bebeğin gelişiminin doğal bir özelliği ile karıştırılabileceği erken çocukluk dönemi için geçerlidir. Yine de uzmanlar, ebeveynlerin her şeyden önce dikkat etmesi gereken değerli noktaları biliyor.
Hastalık veya sosyal ihmal
Otizm gibi bir hastalıkla ilgili ilk çalışma 18. yüzyılda bilim adamları tarafından ciddi bir şekilde yapılmasına rağmen, tam olarak insanlıktan beri var olduğuna inanılmaktadır. Ve yine de, nihai karar henüz verilmedi - otizm spektrum bozukluğunun nedeni nedir. Uzun bir süre otizmin bağımsız bir hastalık olmadığına, işlevsiz bir aile ortamının ve kötü yetiştirilmenin bir sonucu olduğuna inanılıyordu.
Çocuğa yakın olanların sözde zalim veya kayıtsız tavırları, çocuğun “kendi içine çekilmesine” yol açar. Bu hipotez ile otizmin zaman içinde kademeli olarak geliştiği ortaya çıkıyor. Sonuçta, belirli bir yetiştirme ile bir kişinin karakterini ve davranışını anında etkilemek imkansızdır. Bu doğru olsaydı, yetiştirme yaklaşımlarını değiştirerek durumu aynı şekilde düzeltmek mümkün olurdu.
Ancak, hepsi o kadar basit değil. Günümüzde otizmin beyin rahatsızlıklarına neden olduğu bilimsel olarak kanıtlanmıştır. Ayrıca, bu başarısızlıklar embriyonik gelişim aşamasında ortaya çıkar. Tıbbi uygulamanın gösterdiği gibi, otizm belirtileri olan bir çocuk, hem her bakımdan varlıklı bir ailede hem de sosyal olarak dezavantajlı bir ailede doğabilir.
Hastalık ırk veya cinsiyete göre seçim yapmaz. Sadece erkeklerin otizme daha duyarlı olduğu belirtilmelidir. Oran yaklaşık 4: 1'dir. Otizmin oluşum nedenleri şunlardır:
- kararsız hormonal arka plan;
- genetik eğilim;
- hamilelik sırasında enfeksiyon veya diğer patolojiler;
- aşılamanın sonuçları;
- geç doğum vb.
Çocukluk Otizm İstatistikleri
Yukarıdaki hipotezlerin hiçbirinin tek doğru olarak doğrulanmadığını söylemeliyim. Ne yazık ki, Rusya'da otizmli çocukların doğumuyla ilgili bir istatistik yok, ancak küresel ölçekteki veriler istikrarlı bir yıllık büyümeye işaret ediyor. Gerçekten de, son on yılda, dünyada otizm spektrum bozukluğu olan yenidoğanların sayısı çarpıcı biçimde arttı.
1995'te dünyadaki 50.000 vakadan 1'i vardı ve 2017'de zaten 50'de 1'di. İstatistiklerle kaydedilen büyümenin, hastalığın sınıflandırılmasına yönelik bilimsel yaklaşımlardaki bir değişiklikten başka bir şey olmaması mümkündür. Yani, daha önce bazı belirtiler tıp tarafından dikkate alınmadıysa, ancak garip davranışlar olarak kabul edildiyse, bugün zaten bir teşhistir. Bir yetişkinde bile hafif gerçek otizmi tanımak her zaman kolay değildir.
Erken otizm semptomatolojisinin karmaşıklıkları
Otizm fiziksel bir engel olmadığı için davranış dışında dış belirtilerle fark edilmesi imkansızdır. Başka bir şey, otizme diğer fiziksel semptomların eşlik etmesidir: serebral palsi, epilepsi, irritabl bağırsak sendromu, bozulmuş bağışıklık. Sonra doktorlar çocuğu otizm açısından kontrol etmeye başlar.
Dıştan, çocuklar "Autyata" ", aksine, güzel, uzun ve kırmızıdır. Attisizm bunama olmadığı için bazen davranışlarından hemen anlamak mümkün değildir. Sonuçta, beynin önemsiz bir kısmı olabilir. hasarlı. kasa kendi başına ağır bir yüktür ve iki kat gelişir.
Bir çocuk toplumda tamamen çaresiz olabilir, ancak parlak şiirler yazmak, resim yapmak, icat etmek, matematikte benzersiz yetenekler göstermek için tek başına olabilir. Ancak çoğu zaman bu yetenekler tek taraflıdır. Davranışlarınızı zamanında düzeltirseniz, böyle bir otisti hayatın gerçeklerine uyarlarsanız, alanında oldukça başarılı olacaktır.
Tüm ihtişamıyla, hastalık, çocuğun bozulmuş psikomotor fonksiyonlar için, konuşmanın gelişimi için zaten test edilebildiği 3 yaşında gözlemlenebilir. Bu yaşa kadar her şey biraz daha karmaşıktır. Yine de uzmanlar diyor ki 8-10 ayda bile ilk sinyalleri verir. Pratik olarak duygularını ifade etmez.
Böyle bir çocuk, parlak ışığa, parlak bir oyuncağa veya bir çıngırağın yüksek sesle çatırdamasına düzgün tepki vermez. Bazen ebeveynler, bebeğin görme ve işitme duyusunu kontrol etmek için bir uzmana gitmeye bile zorlanırlar. Ancak bunların hepsi otizmin bir tezahürüdür veya uzmanların dediği gibi "sağırlığın taklidi".
Bebeklik döneminde çocukluk otizminin en çarpıcı belirtisi dokunsal temas korkusudur. Sıradan bir çocuk anne babasına elini uzatırsa, kucağına alınca sakinleşir, kendine bastırılırsa, "sıkılırsa" o zaman otistik kişi dokunmaktan korkar, ağlamaya başlar. Bakışlarını sadece oyuncaklara değil, etrafındaki insanlara, hatta annesine bile odaklamıyor (“kendinde”).
Bazen, bununla bile, her şey yolunda ve bir yıla kadar bebek gelişimi ile ebeveynleri memnun ediyor, ancak bir süre sonra annesine yapışarak akranlarıyla herhangi bir ilişki kurmak istemiyor. Evet, çoğu küçük çocuk böyle davranır. Ancak otistik insanlar nadiren oyuncaklarla oynarlar veya yalnızlık içinde birine odaklanırlar.
Bir yaşında, çocuk yetişkinlerin eylemlerini kolayca tekrarlar, kesinlikle her şeyi kopyalar. Ama otistik değil. Bu teşhisi olan bir çocuk, tekrarlamak için aynı eylemin tekrar tekrar tekrarlanmasını gerektirir. Bazen ismine bile cevap vermiyor. Çoğu zaman, hastalığa konuşmada bir gecikme veya yokluğu eşlik eder.
Otistik bir çocuk genellikle aynı şeye ve bir oyuncağı değiştirme girişimine (çoğunlukla oyuncaklarla değil, kutular, anahtarlar vb. ile oynarlar), yürüyüş sırasındaki rotaya, bir odada bir beşik veya bir yaşam alanına sabitlenir. oda, bir felaket olarak algılıyor. Onun için, elleri dışarıda olan eylemler karakteristik değildir: ne istediğini göstermek, sormak. Bunun için genellikle bir yetişkinin elini kullanır.
düzeltme mümkün mü
Çocuk büyüdükçe, onu gerçek hayattan ayıran sınırlar ne kadar net görünürse, entelektüel gelişimdeki fark o kadar belirgin olur. Şiddetli otizmi düzeltmek imkansız değilse de zordur, ancak çoğu durumda bazı olumlu değişiklikler elde edilebilir. Ancak sadece ebeveynlerin, bir doktorun, bir psikoloğun ortak çabalarıyla.
Çok şey evdeki atmosfere ve en yakın insanlara bağlıdır. Otizm spektrum bozukluğu olan bir çocuğa sesinizi yükseltemezsiniz ya da bir tür görevin yerine getirilmesini talep ederek gergin bir şekilde seğiremezsiniz. Bu daha da fazla izolasyona yol açacaktır. Dünyayı onun gözünden görmeyi öğrenmeli ve yavaş yavaş eylem ve becerilerin kapsamını genişletmeliyiz.
Ebeveynlerden birinin çocuk yetiştirme uğruna çalışmayı reddetmesi daha iyidir. Sonuçta, sıradan bir anaokulu tüm çabaları tamamen mahvedebilir, çünkü çok sayıda insan, birçok gözden saklanamama bebek için korku ile eşdeğerdir. Bir yanlış söz, hareket, haykırış bir yıllık emeği siler.
Uzmanlar, basit sabah hijyeni eylemlerini bile çocuğunuzla tekrar tekrar yapmanızı tavsiye ediyor: tuvalete gitmek, diş macununu sıkmak, dişlerinizi fırçalamak. Ve tüm bunları söylemek. Aslında, sıradan bir çocukla bu gereklidir, ancak pek çok kez değil. Burada ebeveynlerin sabır ve ahlaki güç kazanması gerekecek.
Sonuçta, otistik insanlar sadece dokunsal temasa değil, aynı zamanda sözlü temasa da ihtiyaç duymazlar. Ve gelişmezseniz, gelecekte konuşma ile ilgili bariz sorunlar ve dolayısıyla basit sosyal etkileşimin imkansızlığı olacaktır. Otizmli çocuklarda kendini koruma içgüdüsünün de zayıf bir şekilde ifade edildiği fark edilmiştir.
Bu, yetişkinlerden daha yakın denetime ihtiyaçları olduğu anlamına gelir. Özellikle 2-3 yaşında, daha açıklanacak çok şey varken. Tabii ki, bu dezavantaj genellikle otistik insanların daha az meraklı olmasıyla telafi edilir. Daha sıklıkla tenha bir köşe bulurlar ve yalnızlığın tadını çıkarırlar. Ancak, bu tür çocukların ebeveynlerini kıskanmaya gerek yoktur. Sonuçta, çocuğa oyunlar bile öğretmeleri gerekiyor.
