Aile eğitimi, ebeveynlerin çocuklarında belirli nitelikleri oluşturmak için kişilikleri üzerindeki etkisinin en önemli sürecidir.
Dört ebeveynlik stili sırayla düşünülebilir:
- Otoriter.
- izin verici.
- Muhafız.
- Yetkili.
Görünüşte sıradan bir aile düşünün: baba ilgili ve özenlidir, çocuğa her istediğini verir. Anne karakter olarak aynıdır, çocukla da ilgilenir, onun için kesinlikle her şeyi yapar. Bütün bunlara, bu ailede söz her zaman annede kalır, o ailenin başıdır. Bu ailedeki çocuk bağımsız değildi, istediğini yaptı. Bu çocuğa davranışlarını ve kendisini kontrol etmesi öğretilmedi. Çocuğu sadece hoşgörülü ve koruyucu bir yetiştirme tarzıyla yetiştiren bir ailede, sadece bencil ve sürekli olarak birilerinden memnun değil, aynı zamanda çaresiz ve güvensiz büyür. Ama aniden aile çöker ve ona yeni bir baba gelir. Aile dramatik bir şekilde değişiyor.
Annenin artık ailede eskisi gibi bir sözü yok, artık ailenin reisi değil.
Ailenin reisi, aileye kendi yetiştirme tarzıyla gelen yeni bir baba - otoriter. Serttir, çocuğun eylemlerini ve eylemlerini kontrol eder. Çocuk hemen bakım, sevgi ve şefkatten yoksun bırakılır.
Zamanla, çocuk her şeyi kendisi yapmayı öğrendi, itaatkar ve bağımsız oldu, ancak sadece annesi değil, aynı zamanda yeni baba da tüm bu yetiştirme süresi boyunca onun için bir otorite haline gelmedi. Özgürlükten zorlu bir yetiştirmeye geçen çocuk sadece korktu, ebeveynler sadece daha da kötüleştirdi.
Evet, belki çocuk itaatkar ve yönetici olarak büyüyecek, ancak çocukluktan korkacak ve yetişkinlikte bu onun karakterini etkileyecek.
Bu nedenle, bir çocuğun korkmadan, kibar, itaatkar olarak büyümesi için, yetiştirmede yalnızca bir stil kullanmamalısınız, herkesten çocuk için iyi bir şey almanız gerekir: ölçülü olun, ölçülü olarak cezalandırın ve elbette Çocuğunuz için her şeyden önce otorite olun ki ileride bakacağı biri olsun.
