Anne ve baba arasındaki sevginin tezahürü hiç de benzer değildir. Anne, çocuğu genetik olarak doğuştan varmış gibi sever ve baba tam tersine bu konuya ayrıntılı olarak yaklaşır.
Çoğu zaman, babalar bebeklerle oyunlara katılmazlar ve bunu tamamen anneye bırakırlar. Oyunlar çocuğun babasına, görünüşüne ve sesinin tınısına alışmasını sağlar. Büyürken, çocuk onu yabancı bir şey olarak algılamayacaktır. Buna karşılık baba, çocuğunu yaşamın ilk günlerinden itibaren anlamayı öğrenir.
Bir oğul için bir baba, her şeyden önce destek ve korumadır. Küçük bir oğulla ilişki kurmak zor değil, babadan gereken tek şey iletişim ve işlerine gerçek bir ilgi.
Bir okul çocuğu ile baba erkek oyunları oynayabilir - futbol, hokey, basketbol. Ayrıca baba, erkek ev işlerini onunla birlikte yapabilir. Bir çivi çakın, bir raf asın veya oğlunuzu garaja götürün. Bir çocuk ancak sürekli önünde bir örnek görerek gerçek bir erkek olacak. Yetişkin oğul, babasıyla eşit bir ilişki istiyor. Ve genellikle ailedeki genç isyan, tam olarak babanın oğlunu eşit bir adam olarak görme isteksizliğinden kaynaklanır.
Bütün çocuklar yaramazdır ve ebeveynler onları cezalandırmak zorunda kalır. Babanın cezaları genellikle annenin cezalarından daha şiddetlidir. Fiziksel ceza, aşağılama ve alaydan çok daha etkili ve daha iyi olacaktır. Sadece hataları açıklamanız gerekiyor.
Baba-oğul ilişkisinin temeli güvendir. Baba, yakın olmak için her zaman oğlunun hayatıyla ilgilenmelidir. Baba kayıtsız kalırsa, oğlunun onunla iletişim kurma ihtiyacı ortadan kalkar. Oğul kendini daha minnettar bir dinleyici bulacak ya da kendi içine çekilecektir. Ve bir baba-oğul ilişkisinde bir çatlak ortaya çıkacaktır.
