Bir çocuğun psikolojisinde beş yıl özel bir dönemdir. Ebeveynlerin yaklaşık% 47'si, bir zamanlar itaatkar olan çocuklarının beş yaşına kadar kasıtlı olarak meydan okurcasına davranmaya başladığını belirtti: hareket ettiler, yüzünü buruşturdular ve kaprisli oldular. Bu tür davranışlar, ebeveynler bilinçsizce çocuğa büyüdüğünü belirttiğinde, okul öncesi etkinliklerden hazırlık okulu etkinliklerine keskin bir geçişle ilişkilidir: “Zaten büyüksün, yakında okula gideceksin” vb. Bazı ipuçlarını takip ederseniz, beş yıl içinde bir krizle başa çıkabilirsiniz.
1. Ayrıntılı cevaplar yöntemi. Ebeveynler, istihdamları nedeniyle, çocukların bitmek bilmeyen "Neden?" Sorularını bir kenara bırakırlar. keskin cevaplar: “Bilmiyorum”, “Çünkü gerekli” veya “Yapmalısın”. Erişilebilir kelimelerle (ancak "lisping" olmadan) sorulan soruyu sabırla ve tam olarak cevaplamaya çalışın. Çocukluk döneminin bir kerelik olduğunu unutmayın, çocuğunuzla iletişiminizin her saniyesini takdir edin.
2. Durumu canlandırma yöntemi. Beş yaşındaki bir çocuk için oyun, öğrenmenin önde gelen biçimi olmaya devam ediyor. İtaatsizliğiniz için sizi cezalandırmak veya şantaj yapmak (“Sana oyuncak almayacağım” vb.) yerine, çocuğunuzun en sevdiği karakterlerin yardımıyla davranış kurallarını aşmaya çalışın. Örneğin, küçük bir çocuk yemek yemeyi reddediyor veya masada yaramazlık yapıyor. Komplocu bir sesle fısıldayın: “Bir şövalyenin (prenses vb.) kodunu biliyor musunuz? Bu nedenle, kod, masadaki kendine saygılı her şövalye (herhangi bir kahraman veya kadın kahraman) için sessiz olduğunu ve tabaktaki her şeyi yediğini söylüyor, çünkü iyi işler çok fazla güç gerektiriyor!
3. Rolleri değiştirme yöntemi. Yetişkin-çocuk rollerinin tersine çevrilmesinin inanılmaz bir etkisi var. Çocuğunuza bir yetişkin rolü emanet edin - onlardan sizin için önemli bir şey yapmasını veya size bir şey öğretmesini isteyin. Örneğin: “Düşün, mağazada nasıl davranacağımı unuttum! Bu kurallar hakkında bir şey biliyor musun?" ya da "İşte günüm boyunca çok yorgunum, oyuncaklarını toplamama yardım eder misin?" vb. Çocukların yetişkinlerin işlerini bu kadar ciddiye alması şaşırtıcı. Herhangi bir kapris hemen unutulur ve ciddi bir yüze sahip olan çocuk, kendisine emanet edilen "görevi" yerine getirmeye gider.
