Otizm, çocuğun sosyal bağlar kuramamasıyla kendini gösteren bir bozukluktur. Bebeği kendi içine çeker, etrafındakilerin anlayamadığı hareketler ve davranışlarda bulunmasını sağlar. Otizm, hem ilk muayenede çocuğun kesinlikle sağlıklı göründüğü hafif formlarda hem de belirgin zihinsel engelli belirtileri ile karakterize edilen şiddetli formlarda kendini gösterebilir.
Başka bir algı biçimi
Yaşamın başlangıcından itibaren, otizmli bir çocuğun başkalarıyla ilişkilerini kurma yolu çok garip tezahürlerle ifade edilir, bu hem yabancılar hem de kendi anneleri için geçerlidir. Çocuklar, diğer insanların varlığını fark etmeyebilir, akranlarıyla oynamayı reddedebilir, iletişim bozuklukları yaşayabilir, konuşma aparatının normal gelişiminden sapmalar yaşayabilir ve kendi uzuvları üzerinde zayıf kontrole sahip olabilir.
Otistik insanlar genellikle diyalog kuramazlar veya düşüncelerini açıkça ifade edemezler, cümleleri ve cümle parçaları akrabaları ve arkadaşları için bile zorluklara neden olur. Sese dikkat etmezler, göz temasından kaçınırlar.
Otistik çocuklar, çevresel fenomenlere karşı artan hassasiyet ile karakterizedir, hem dokunsal hem de duyusal duyumlar olabilir. Hasta giysilerin cilde temas etme hissine tahammül edemeyebilir, çimenlerde veya kumda çıplak ayakla yürümekten nefret edebilir ve gürültülü şirketlerin veya müziğin kesinlikle farkındadır. Kural olarak, otistik insanlar akut fobilerden muzdariptir, kapalı kapılardan, sudan, uğultudan, salgınlardan korkarlar.
Sosyalleşme ve reddedilme
Bu tür çocuklar çoğu zaman günlük şeylere veya birçok kişinin aşina olduğu olaylara çok garip bir tepki gösterirler, kendilerini her türlü ritüelle kuşatırlar: sadece belirli bir havlu kullanmayı talep ederler, sadece belirli kitap veya dergileri okurlar, aynı yemeği pişirmeyi isterler.
Çocuk aynı eylemleri tekrarlayabilir, örneğin bir yandan diğer yana sallanma, parmaklarla keman, saç. Başkalarının onu durdurmaya yönelik tüm girişimleri, mantıksız saldırganlığa neden olur.
Otistik insanlar dönen ve gevşeyen nesnelere takılırlar, aynı basit eylem için saatlerce oturabilirler. Otizmin çok garip bir tezahürü, şeylerin mantıksız bir sevgisidir, bir çocuk tutkuyla bir ataş, bir kağıt parçası, bir kalem sevebilir.
Otistik çocuklar, sıradan çocukların aksine, ebeveynlerinin sürekli varlığına ihtiyaç duymazlar, topuklarını takip etmezler, saatlerce tek başlarına oturabilirler, ağlayarak, çığlık atarak veya el kol hareketi ile gösterdikleri duygularda cimridirler.
Yukarıdakilerin hepsine rağmen, otistik çocuklara aptal denemez, birçoğu matematik, müzik, resimde özel yetenekler gösterir.
