Uyku, insanlarda ve diğer hayvanlarda bulunan, minimum düzeyde beyin aktivitesi ve uyaranlara karşı azaltılmış yanıt ile karakterize, periyodik olarak meydana gelen fizyolojik bir durumdur. Bu fenomen her zaman insanların dikkatini çekmiştir.
Uykunun ve rüyaların doğasını bilimsel olarak anlamaya yönelik ilk girişimler antik Yunanistan'da yapıldı, ancak 19. yüzyılın ikinci yarısına kadar tanımlayıcıydılar: bilim adamları sadece uyuyan insanları izlediler, uyandıktan sonra onlara rüyalar hakkında sorular sordular ve ilgili gerçekleri belirttiler..
Uykunun tıbbi sorunları üzerine ilk bilimsel çalışmanın yazarı Rus araştırmacı M. Manaseina idi. 1889'da yayınlanan bir kitap, uyku yoksunluğu deneylerini anlattı: Uyku fırsatından mahrum bırakılan köpek yavruları 5 gün içinde öldü. Uykunun hayati bir işlevi olduğu kanıtlanmıştır. Araştırmacı, o sırada bilimde hakim olan, uyku fikrini beyin aktivitesinin bir "durması" olarak reddetti.
Uyku çalışmasında bir sonraki önemli aşama, Amerikalı fizyolog ve psikolog N. Kleitman'ın araştırmasıydı. Uyku ve Uyanıklık (1936) adlı kitabında, "temel dinlenme-aktivite döngüsü" fikrini formüle etti. 50'lerin ortalarında. N. Kleitman ve lisansüstü öğrencileri, hızlı göz hareketleri ile karakterize edilen özel bir uyku evresi keşfettiler. Bilim adamı bu fenomeni uyanıklığın tek bir uyku sürecine girmesi olarak değerlendirdi, ancak Fransız araştırmacı M. Jouvet, paradoksal uyku olarak adlandırdığı bu evrenin, ne uyanıklığa ne de "klasik" e indirgenemeyecek üçüncü bir durum olduğunu kanıtladı. uyku, yavaş denilen …
Paradoksal uyku deneysel bir çalışmaya tabi tutuldu: paradoksal uyku belirtileri göründüğünde uyanan denekler her zaman rüyalarını hatırladılar, yavaş dalga uykusu aşamasında uyandıktan sonra insanlar hiçbir şey rüya görmediklerini iddia ettiler. Böylece, bir kişinin rüyalar gördüğü paradoksal uyku aşamasında olduğu tespit edildi.
20. yüzyılda önemli bir araştırma yöntemi olan uyku yoksunluğu ile birlikte. Bir elektroensefalograf kullanarak uyuyan insanların beyin aktivitesinin incelenmesiydi. Uyku sırasında alınan EEG'ler, yavaş dalga uykusunun dört aşamadan oluştuğunu gösterdi. Sadece farklı beyin ritimleri ile karakterize edilmezler - solunum hızı, kas aktivitesi ve diğer fizyolojik parametreler de farklıdır.
Diğer deneylerde, uyku sırasında dış dünyadan gelen sinyallerin algılanmasının durmadığı kanıtlanmıştır. Bu, uyaranların rüyalar üzerindeki etkisiyle belirlendi. Bu tür sinyallerin her zaman bir kişinin yaşam deneyimi ile etkileşim içinde dönüşmüş olması dikkat çekicidir. Örneğin bu deneylerden birinde uyuyan kişinin bacaklarına sıcak su torbası uygulanmış ve rüyasında volkanik bir patlama görülmüştür. Deneye katılmadan kısa bir süre önce bu konunun volkanlar hakkında bir kitap okuduğu ortaya çıktı.
Uyku araştırmaları, bazen beklenmedik sonuçlarla bugüne kadar devam ediyor. Örneğin, aşırı çalıştığında, yavaş uyku süresinin arttığı ve büyük miktarda yeni bilgiyi özümsemek gerekirse, paradoksal uyku süresinin arttığı bulundu. Bu, her iki aşamanın rolüne yeni bir bakış açısı getirdi. Bilimde her zaman olduğu gibi, her keşif bilim adamları için yeni sorular ortaya çıkarmaktadır.
