Zulüm insanların özelliğidir, milyonlarca yıldır türlerin hayatta kalması ve güçlenmesi için gerekliydi. İlkel ataların mirası bazen kendini hissettirir, özellikle bu tür davranışlar çocukların özelliğidir. Yalnızca yetiştirilme ve sürekli bir rol modeli, çocuğun saldırgan duygularını ve içgüdülerini bastırmasını ve kontrol etmesini sağlar.
Yetişkinler duygularını dizginleyebilir, ancak çocuklar henüz bunu nasıl yapacaklarını bilmiyorlar. Zulümün bazı tezahürleri tüm çocukların özelliğidir, bu büyümenin belirli bir aşamasıdır. Bilinçsiz çocukça gaddarlık zamanla etkisini yitirir. Ancak bir genç kasıtlı olarak başka bir kişiye zarar verdiğinde, bu zaten endişelenmek ve eğitim önlemleri almak için bir nedendir. Çocuk istismarının en yaygın nedeni önemli yetişkinlerdir. Çocuğun gözleri önünde ağabeyi kediyi tekmeledi, baba yolda rakibe küfretti, anne komşulardan hoşlanmadı, anne-baba saldırı yardımıyla durumu düzeltti. Küçük bir çocuğun yetişkinlerin eylemlerini tekrarlaması yaygındır. İlişkilerin sevgi ve karşılıklı saygıya dayalı olduğu ailelerde çocuk istismarı sorunu yoktur. Ebeveynler bebekle iletişim kurmak için çok zaman ayırdıklarında, sorularını yanıtladıklarında, yardımsever bir tutum örneği gösterirler ve çocuğun farklı davranma arzusu olması pek olası değildir. İşlevsiz ailelerde, yetimhanelerde, yatılı okullarda yaşayan çocuklar genellikle büyüklerinin saldırgan etkisine maruz kalmaktadır. Ebeveyn şefkatinden yoksun bir çocuk, bir yavru olarak büyür, nasıl farklı davranacağından şüphelenmez bile. Hiç sempati görmedi ve bu nedenle başkalarına sempati duyamaz. Televizyon ve internet şiddeti teşvik eden olumsuz bilgilerle doludur. Her türlü atış oyunu, başkalarının acılarına kayıtsızlığa neden olur. Bu faktörlerin etkisi altında duygular donuklaşır, güç, sorunları çözmek için norm haline gelir. Çocukları bu zararlı bilgi kaynaklarından tamamen korumak neredeyse gerçekçi değildir, nadiren kimse bir çocuğu sürekli olarak kontrol etmeyi başarır. Çocuğu takip etmek zorunda kalmamak için, erken yaşlardan itibaren eylemlerinden sorumlu olma, onları ayık bir şekilde değerlendirme yeteneğini eğitmek çok daha etkilidir. Bu tür bir yetiştirme, devletin ideolojisinin yanı sıra ebeveynler, okul, kitaplar, sinema tarafından sağlanmalıdır. Çocuksu saldırganlığın bir başka nedeni de hoşgörülü olmaktır. Bir çocuğa kör aşk, genellikle ebeveynlerin eylemlerini doğru bir şekilde değerlendirmesini engeller. Her durumda onun tarafını tutarlar, çocuğu cezasızlık fikrinde güçlendirirler. Bu pozisyon, gencin tamamen kontrolden çıkmasına ve ebeveynlerin kendileri için tehlikeli hale gelmesine yol açar. Zulüm, zihinsel patolojiler nedeniyle de ortaya çıkabilir. Bu durumda, yalnızca bir uzman yardımıyla yıkıcı saldırganlıktan kurtulabilirsiniz. Ebeveynlerin temel amacı, bebeğin daha insan olmasına yardımcı olmaktır. Unutulmamalıdır ki saldırgan davranış, rahatsız edici etkenlere karşı doğal ve basit bir tepkidir. Bu nedenle, "vahşi" dürtüleri yok etmemeliyiz, ancak çocuğa onlarla başa çıkmayı öğretmeye çalışmalıyız, saldırganlığı daha kabul edilebilir duygulara dönüştürmeliyiz. Bunun için öncelikle insan hayatının değeri kavramına hakim olmak gerekir. Çocuğu sevgi ve dikkatle kuşatın, ahlaki değerleri kişisel örneklerle aşılayın, fiziksel cezaya izin vermeyin. Çocuğunuzun sosyal çevresini, ilgi alanlarını, izlediklerini ve okuduklarını doğru bir şekilde kontrol edin. Çocuğun enerjisini atabileceği ve kendini barışçıl bir şekilde ortaya koyma fırsatı bulacağı spor bölümüne yazın.
