İşte o, tüm ailenin hayatında yeni bir aşama - çocuk okula gidiyor! Ancak yeni sorumluluklar ve beceriler, dikkate alınması gereken yeni endişeleri ve deneyimleri beraberinde getirir.
Yedi yaşında bir çocuk okula gider ve bu onun öz farkındalığı üzerinde büyük bir iz bırakır. Gerçek bir “toplum üyesi” olur, normları, yükümlülükleri yerine getirmeye çalışır, içinde bir görev duygusu doğar - sosyal bir sorumluluk duygusu oluşur. Yedi ila on bir yaş arasındaki çocukların korkularının çoğu, saygı duyulan, adı geçen ve takdir edilen biri olamama deneyimiyle ilgilidir. Buna hata yapma, tahtaya cevap verme, ebeveynler ve toplum tarafından kınanan eylemler için suçluluk duyguları da dahildir.
Ek olarak, bu yaşta, diğer dünya dışı ve olağandışı her şeyden korkular büyük bir yer almaya başlar: vampirler, iskeletler, uzaylılar, "karanlık güçler". Çocuk aynı anda hem korkar hem de büyülenir ve henüz açıklayamadığı her şeyi bir mıknatısla kendine çeker.
PRATİK İPUÇLARI:
1. Bu yaştaki bir çocuk için "çifte standart" koşulları ve belirsiz talimatlar çok acı vericidir. Davranış kurallarını açıklamaya çalışın ve talepleri olabildiğince açık ve basit hale getirin. Bu, "yaşam hakkında", ahlaki normlar hakkında konuşmak için iyi bir zaman, çocuklar artık bir sünger gibi çok şey emiyor. Ancak şu ana kadar aşırı felsefe yapmaya ve ahlakileştirmeye değmez. Yetişkinler için bile her zaman omuzlarında olmayan uzun ve zor yansımalarla çocuğu daha fazla korkutmayın.
2. Çocuğunuza yanılma fırsatı verin. Bu yaşta öğrenmesi gereken asıl şey herkesin hatalı olduğu, herkesin bunu yapmaya hakkı olduğudur. Başka bir şey önemlidir - hatalarınızı nasıl düzelteceğinizi öğrenmek.
3. Bu tür korkular zamanla kendiliğinden geçer. Toplumda beceriksizce davranma girişimleri yavaş yavaş istikrarlı becerilere dönüşür. Ancak bunun için yetişkinlerden destek ve özgüvenin kademeli olarak artması çok önemlidir.
4. Öbür dünyanın korkularına gelince, bir çocuk ne kadar telkin edilebilirse, bu korkulara o kadar yatkındır. Belki de bazı çocuklar için bu tür filmleri, programları izlemenin, "korku hikayeleri" okumanın yasaklanması en iyi önlem olacaktır.
5. Diğer durumlarda, tam tersine, çocuklarla birlikte oynayabilir, hikayelerinizi, bu konudaki düşüncelerinizi anlatabilirsiniz. Burada bir denge kurmak önemlidir: tüm bu uhrevi şeylerin hayatımızın bir parçası olabileceğini göstermek, ancak göründüğü kadar korkutucu ve bilinmeyen değildir. Mistik olana karşı kolay ve kendinden emin bir tutum sergilemek önemlidir.
6. Korku daha fazla takıntılı hale gelirse, korku filmlerinin nasıl yapıldığına dair programları izleyin - bunların hepsinin sıradan aktörler ve setler olduğunu gösterin. "Korku hikayelerinin" yazarları hakkında bilgi bulun - çocuğa tüm bu kitapların sıradan insanlar tarafından yazıldığını bildirin. Bize çocukluğunuzda “Siyah Çarşaflar ve Yeşil Gözler”den nasıl korktuğunuzu ve büyüdüğünüzde bunların hiçbirinin gerçekten olmadığını fark ettiğinizi anlatın.
