Ebeveynler psikologlardan, nörologlardan, psikiyatristlerden yardım istediklerinde, genellikle doktorun veya uzmanın çocuğu değiştirmesini isterler. Öyle bir arzudur ki (çoğunlukla hala bilinçsizdir) doktor sihirli bir hap verir ve çocuk itaatkar olur ya da okula gitmek ya da kavgayı bırakmak istesin diye çocuğun bir yerinde bir düğmeye basar. Gerçekten bu kadar basit mi? Belli ki değil. Çocuk, davranışını değiştirmek istendiğinde dikkate alınması gereken "aile" sisteminin bir parçasıdır.
Uzmanlarla iletişim kurma gerçeği, olumlu değişiklikler için doğru yönde atılmış bir adımdır. Ancak bir uzmanla görüşmeye gelen çoğu ebeveyn, çocuğun aile adı verilen bir sistemin parçası olduğunu tamamen unutur. Çocuk ne kadar küçükse, bu sistemin onun üzerindeki etkisi o kadar güçlü olur.
Çocuk vahşi bir ormanda büyümez (eğer ortalama bir aileden bahsediyorsak avcı ailesinden değil). Ailesi ve arkadaşlarıyla çevrili olarak büyür. Bu nedenle aile değerlerini benimser, bu sistemle kendi etkileşim yollarını ve mekanizmalarını geliştirir. Diğer herhangi bir sistemde olduğu gibi, bir ailede diğerlerini etkilemeden bir unsuru değiştirmek son derece zordur.
Böylece bir çocuğun hiperaktivite konusunda aylarca (hatta yıllarca) psikoloğa gittiği ortaya çıkıyor, örneğin; ve asla daha sakin olmaz. Sebebi nedir? Belki psikolog da pek iyi değildir. Peki ya zaten çok sayıda psikolog değiştirdiyseniz, ancak hala sonuç yoksa? Bunun nedeni, çevrenin, ailenin çocuğu durumlara olağan şekilde tepki vermeye zorlamasıdır.
Bir çocuğun davranışını değiştirmek, deneyimini etkilemek için her şeyden önce aile üyelerinin davranışlarını değiştirmesi gerekir. Bu sadece ebeveynler için değil, çocukla yakın temas halinde olan herkes için geçerlidir. Çevrenin yeni davranışı, çocuğun ruhunu yanıt vermenin yeni yollarını aramaya zorlayacaktır. Burada bir çocuğa yeni davranışlar öğretmek, fobilerini iyileştirmek vb. Çocuğun ailesi de değişmeye başlayana kadar, psikologla yapılan herhangi bir seansın hiçbir etkisi olmayacaktır.
Kendinizle başlayın: Çocuğunuzdan daha yaşlı ve daha akıllısınız, ondan daha deneyimlisiniz. Öyleyse neden değişmeye başlamasını ve duruma karşı tutumunu, çocukla etkileşim yollarını değiştirmesini talep etmekten vazgeçmiyorsunuz. Sonuçta, daha önce davranış biçiminiz tatmin edici olmayan bir sonuca yol açtı.
Çocuğu ön plana koymayın ve her zaman tüm günahlar için onu suçlamayın. Belki de kendiniz bir yere kötü örnek oldunuz ya da onu belirli bir şekilde davranmaya zorladınız. Örneğin, bir çocuğu yalan söylemekle suçlarken, önemsiz şeyler hakkında ne sıklıkta yalan söylediğinizi hatırlıyor musunuz? Müfettiş fark etmediği için ücreti ödemediler; ya da sabah telefonda patronunuza, çoktan ofise gitmekte olduğunuzu ve kendinizin sadece kahvaltı yaptığınızı söylediniz. Küçük şeyler, değil mi? Ancak bu, ailenizde yalanlara izin verdiğiniz anlamına gelir. O zaman neden çocuğu suçluyorsun? Ödevini yaptı diye yalan söylemesi önemsiz. Veya başka bir örnek: ebeveyn olarak kendinize saygı duymayı talep ediyorsunuz. Ama aynı zamanda, ebeveynlerinizle korkunç bir ilişkiniz var.
Çocuk karmaşık bir organizmadır ve aile adı verilen bir sistemin parçasıdır. Davranışını değiştirmek istiyorsan, kendini değiştirmeye hazır ol. Sadece çocuğunuzla değil, diğer aile üyeleriyle de ilişkinizi değiştirmeye hazır olun. Bu, ilk bakışta göründüğünden çok daha zor olabilir. Ama meyve veriyor. Çocuğu psikoloğun odasına itip "Onunla bir şeyler yap!" demek çok daha kolay. Sadece sonuç, eğer varsa, çok daha az olacaktır.
