Bütün çocuklar farklıdır. Ve doğumlarından farklıdırlar. Biri büyük, biri küçük. Biri bütün gün ve gece uyur ve biri bütün gün ve gece ağlar. Ve ebeveynler çocuklarına bir yaklaşım bulmalıdır.
Tabii ki, bebek bütün gün beşiğinde sessizce burnunu çektiğinde bu kolaydır. Ama ya bebek günlerce yetişkinlerin kollarında kalırsa ve sürekli ilgi isterse? Sonuçta, bebekle yapılan derslere ek olarak, annenin akşam yemeği pişirmek, yıkamak ve ütülemek için zamana ihtiyacı var!
Çoğu zaman, bebekler tükenmez enerjinin doğa tarafından atıldığı kaprislidir. Çocuk sadece yalan söylemekten sıkılıyor, ama uyumak istemiyor - sonuçta henüz yorgun değil. Bu durumda, ebeveynlerin bebeğin aktif olmasına izin vermesi gerekir - ona masaj yapmak, çeşitli resimler, kitaplar göstermek, onunla konuşmak, şiir okumak. Bütün bunlar bebeği kesinlikle yoracak ve yakında uyumak isteyecektir.
Diğer çocuklardan daha fazla kendine dikkat etmesi gerekiyorsa, bebekte bir sorun olduğundan endişelenmeyin. Sadece annesine daha bağlı ve daha meraklı ve aktif. Bu bile iyidir, çoğu zaman bu tür çocuklar daha hızlı gelişir ve yeni olan her şeyi iki katına çıkararak öğrenir. Ancak bebeğin ne zaman yaramaz olduğunu ve örneğin ağrı gibi bir şeyden şikayet ettiğinde ayırt etmeye değer. Ve bunu yapmak kolaydır. Yaramaz bir bebek, örneğin bir kitap veya oyuncakla ilgileniyorsa, gözyaşlarından kolayca dikkati dağıtabilir. Acı çeken bir çocukla bu ortadan kalkmaz.
Bir nokta var. İlk gözyaşlarında bebeğe doğru koşmamalısınız. Aksi takdirde, bebek uzun süre bu şekilde davranacaktır: yeterli ilgi yok - ağlamak, bir şey istemek - ağlamak. Çocuğa yanlış bir şey yaptığını söylemelisiniz, ona gözyaşı olmadan bir şey istemesini öğretmelisiniz, örneğin "ver" kelimesiyle parmağıyla işaret ederek. Ayrıca onu bağımsızlığa alıştırmanız gerekir - ebeveyn katılımı olmadan sessizce kendi başına oturursa çocuğa yaklaşmamalısınız. Bazen kendinizi oyuncaklarla meşgul ederek onu odada yalnız bırakmanız gerekir.
Kısacası şartlara göre hareket etmek gerekiyor. Ana şey, bu ailede böyle mızmız bir bebeğin ortaya çıktığı konusunda umutsuzluğa kapılmamaktır. Yaşla birlikte bu geçecek, ancak ebeveynlerin asıl görevi onu mümkün olduğunca bağımsız, akıllı ve sağlıklı yetiştirmektir.
