Anne bebeği dokuz ay kalbinin altında ve sonra tüm hayatı boyunca ─ kalbinde taşır. Bebek doğduğunda anne tamamen kendine ait olmaktan çıkar ve hayatını yaşar. Annenin sadece bu hayatı daha ne kadar yaşayacağına kendisi karar verir. Bu karara çok şey bağlı.
Bir çocuk doğduğunda, annenin varlığı çocuğun ihtiyaçlarını karşılamaya bağlıdır. Zamanla, bu role o kadar kapılır ki, kendisini veya onun bağımsız yaratıklarını düşünmeyi bırakır. Bu bilinçaltında gerçekleşir.
çocuk büyüdüğünde
Çocuklar, ebeveynleri hayatta olduğu sürece çocuktur. Sonuçta, bir kişi kaç yaşında olursa olsun, ebeveynleri onu sevecek ve onun için endişelenecek. Ama bazen böyle bir aşk zararlıdır.
Çocuk doğdu, doğum sonrası depresyon geçti ve şimdi sevimli genç bir anne kendini tamamen ve tamamen bebeğe adamış durumda. Ve bu onun ana hatası.
Sadece bir çocuk için yaşayan bir kadın, sevdiği ve hayran olduğu çocuğunun giderek daha fazla bağımsızlığa ihtiyacı olduğunu fark etmez. Çocuk büyür, genellikle anne tarafından fark edilmez, yetişkin ve tamamen bağımsız bir kişiye dönüşür.
Ve burada çatışmalar genellikle başlar. Zaten bir yetişkin, ebeveyninin istediği gibi yaşamamaya başlar. Bu tür anneler, çocuklarının kendi ailelerini yaratması gerçeğine katlanmayı son derece zor buluyor. Çocukların kendi işlerini yapmaları gerçeğini kabul edemezler.
Çocuklar büyür ve çocukluklarında olduğu gibi annelere ihtiyaç duymazlar. Ama hayatı çocuğu olan anne bir tür boşlukta kalır, yetişkin çocuklara gücenir. Görünüşe göre artık ona ihtiyaçları yok.
Aslında, durum böyle değil. Gerekli ama eskisi kadar değil. Sorun değil. Hint bilgeliği, evimizdeki bir çocuğun beslenmesi, sulanması, giydirilmesi ve ardından serbest bırakılması gereken bir misafir olduğunu söylüyor. İkincisi unutulmamalı. Çocuklarımız asla bize ait değildir.
Hak ettiğini nasıl elde edemezsin
Çok sık, sevgili çocuğunu aşırı koruyan anne, çocuğun büyüdüğü için acı bir şekilde pişmanlık duyar, ancak küçük bir çocuk gibi davranır. O hiç bağımsız değil, ondan bir anlamı yok. Ve zaten yaşlı ve neredeyse çaresiz bir anne, hiçbir zaman iyi bir fikri olmadığından şikayet ederek, kırk, hatta elli yaşındaki bir "çocuğu" büyütmek ve bakmak zorundadır.
Ancak, sadece kendileri suçludur. Çocuğa hatalarından ders alma, seçimler yapma ve sonuçlarından sorumlu olma fırsatını kim vermedi? Tabii ki, özenle koruyucu bir anne. Kural olarak, bu tür çocuklar nankör değildir, sadece kendilerine dayatılan bir davranış modeliyle yaşarlar.
Annenin yetişkin çocukların hayatını yaşayıp yaşamaması annenin kendisine kalmıştır. Çocuklarının buna ihtiyacı olduğunu hisseder ve bilirse, başka türlü yapamaz. Ebeveynlik görevi, çocuğunuzu tekrar ayağa kaldırmaktır. Ve kaç yaşında olduğu önemli değil.
