Yetişkin olmak, tanınmak, idollerinizle eşit düzeyde iletişim kurmaktır. Yani gençler düşünüyor. Yeterlilik ve yaşam deneyimi eksikliği, yeni ortaya çıkan "yetişkin çocuk" ile acımasız bir şaka yapabilir. Yetişkinler kronolojik olarak daha olgun görünmek için hiçbir şey yapmazlar ve gençler seslerini duyurmak ve başkalarının saygısını kazanmak için daha yaşlı görünmek için çok çaba harcarlar. Peki erken yaşta mı büyümek gerekiyor?
Günümüz çocuklarının sorunu, bir an önce yetişkin olma istekleridir. Bununla birlikte, yetişkinler çoğu zaman acı bir şekilde zamanı geri almanın imkansız olduğunu düşünürler. Ve neden onu bu kadar acele ettiler - asıl soru bu.
Yetişkinler … çocuklar?
Gençler idealize edilir: reklamlar onlar tarafından yönlendirilir, daha yaşlı olanlar bile ciddiyet sıkıntısı diyerek onları kopyalamaya çalışırlar.
Modern insanın büyümek için acelesi yok. Bu, gençlerin yazılarıyla kanıtlanmıştır. Kısmen, tüm insanlar çocuk kalır, ancak sorumluluk ve oyun arasında bir denge gereklidir. Ana soru, büyümeye hazır olmaktır.
Görevlerle baş edememe korkusu, kendini koruyamama ve sorunlardan battaniyenin altına saklanma arzusu, yaşanılan yıl sayısına bakılmaksızın herkese gelir. Çoğu zaman, olgun insanlar bile kendilerini yetişkin olarak görmezler.
Yetişkinliğin net bir tanımı yoktur.
- Bunlar mantıklı ama oldukça sıkıcı, rutin şeyler yapmak zorunda kalan insanlar.
- Ancak yetişkin olmak, çocukluğa sadık kalabilmek, ancak çocuklukta sonsuza kadar kalmak için çabalamamaktır.
Çocuklar büyüdükçe bile ailelerinden maddi destek almaya devam ederler. Eğitim süresinin daha uzun olması nedeniyle gençler daha geç çalışmaya başlamaktadır. Yetişkinler ve gençler arasındaki çizgiler daha bulanık hale geliyor.
Yetişkin: Onursal Statü mü yoksa Boş Bir Rüya mı?
Daha önce, yetişkin olma arzusu, ancak bu şekilde kendini ilan etmenin mümkün olduğu gerçeğiyle açıklanıyordu. Bir asır önce, bir çocuğun statüsü yoktu. Sekiz yaşından itibaren çocuklar bağımsız bir yaşam sürdüler, çırak oldular ve ebeveynlerine yardım ettiler.
Modern yaşam ya bir yetişkinin statüsünü değersizleştirir ya da onu ulaşılmaz kılar. Gerçek, arzulardan uzaktır, bu nedenle genç adam yetişkinliğe girmeye çalışmaz. Sorumluluk yükü, hayallerle ayrılmak çok çekici bir program değil.
Yetişkinliğin başlangıcı herkes için farklıdır. Genellikle bu geçiş, önemli bir olaydan sonra, olaydan sonra hissedilir. Ve her birinin kendi kişisel hikayesi var.
Çocuk, dünyanın arzularını yerine getirmesi gerektiğine inanıyor. Bu nedenle, ebeveynler çocuklarına bağımsız bir yaşama yeterince hazırlamak için her zaman, dikkat ve kaynakları vermeleri gerektiğinden emindir.
Ancak her zaman ve her yerde yetişkin kalmak imkansızdır. Ve bu en iyisi için. Kişisel gelişim, sorumluluğu dikkatsizlikle, ciddiyetle oynamayı ve açıklığı gerekli mesafeyle birleştirme yeteneğinde yatmaktadır.
Bir çocuk sadece kendi eylemleriyle büyümenin başlangıcını hızlandırabilir. Herhangi bir sınıfta iyi performans göstermek, okul müfredatının önünde kalmak için evde kendi kendine çalışmak veya kendinizinkini icat etmek hem zaman hem de yetenek gerektirir. Ancak sürekli zamanın akışını hızlandırmayı düşünmek ve sadece bu konuda konuşmak büyük bir hatadır.
İnsan her anı yaşamalı ve geleceği kovalayarak zaman kaybetmemelidir. Her anı güzeldir. Her çağın kendine göre avantajları vardır ve birini bırakıp diğerine geçmek için acele etmek yanlış bir konumdur.
