Muhtemelen birçoğu, bir şey satın almayı reddettiğinde veya sıfırdan sanki çocuk aniden mağazadaki en kirli su birikintisine düştüğünde ve yürek parçalayıcı bir şekilde çığlık atmaya başladığında duruma aşinadır. Orada bir büyükanne kalabalığı toplanarak, "Ne zalim anne, bebeğe şeker almamış, ay-ay-ay!" diye yakınıyor. Pek çok anne-baba böyle anlarda utanç ve suçluluk duyar ve eğer susarsa çocukları için istediklerini satın alırlar. Birisi bebeği kollarına alır ve bırakır, tüm davaları unutur. Ve birisi çocuğu alenen azarlamaya başlar. Bu gibi durumlarda nasıl davranılır?
Bebek öfke nöbetleri, istediğinizi elde etmenin hızlı bir yoludur. Yaklaşık 1,5 yaşında başlarlar ve ergenliğe kadar devam edebilirler. Çocuklar anne babalarını çok iyi hissederler ve en acı verici noktalarına, örneğin utançlarına baskı yaparlar.
Küçük çocukların arzuları kendiliğindendir: Görüyorum - istiyorum. Küçük bir kelime dağarcığı nedeniyle ve ayrıca annenin çocuğun arzularını uzun süre tahmin etmesi nedeniyle (ağlıyor, yani yemek yemek istiyor veya bebek bezi ıslanıyor), 2-3 yaşında- yaşlı çocuk, annesi onun arzusunu tahmin etmediği için öfke nöbeti atabilir. Ve arzular bazen çok ilginç olabilir. Örneğin, bir anne bir sepete tereyağı koydu ve bir çocuk sinir krizi geçirdi. Kendi yapmak istediği ortaya çıktı. Ama annem tahmin etmedi.
1, 5 yaşından itibaren bir çocuğa isteklerini kelimelerle ifade etmesi öğretilmelidir: "Ne istediğini tahmin edemiyorum, lütfen bana kelimelerle anlat." Çocuk hala nasıl konuşacağını bilmiyorsa, örneğin masadaki meyve suyu veya kurabiyeleri işaret edebilir.
Mağazaya gitmeden önce planınızı bebeğe seslendirmeniz, hazırlamanız gerekir, örneğin: “Şimdi sizinle mağazaya gideceğiz. Oradan süt, ekmek, tereyağı alacağız ve sonra kendin için 2 meyve suyu seçebilirsin. Ama bugün tatlı ve oyuncak almayacağız. Böyle bir hazırlık sayesinde, büyük olasılıkla, çocuk artık tüm raflara bakmayacak, çünkü meyve suyuna gidiyoruz!
Histeri hala olduysa, o zaman çocuğun seviyesine inmeniz, çömelmeniz ve onu yansıtmanız, duygularını tanımlamanız gerekir: “Sana şeker almadığım için çok üzgün ve kırgın olduğunu görüyorum, ama yapabilirim. şimdi yapma. Hazır olur olmaz bana gel, sana acıyacağım. Bazen bir çocuğun sakinleşmesi biraz zaman alabilir. Ağlamasına ya da sinirlenmesine izin verin, duygularını bastırmayın.
Çocuğun şu anda yaşadığı duygu ve deneyimleri tarif ettiğimizde, onu anladığımızı bilmesini sağlarız. Ve bu, küçük çocuklar için bile çok önemlidir. Ve gördüklerinde, yeterince çabuk sakinleşirler.
