Bütün çocuklar, kızlar ve erkekler çocuklukta kavga eder. Kavga, hem kendini savunmanın hem de kendini onaylamanın ve isteneni elde etmenin bir yoludur. Her kavganın müdahale etmesi için bir yetişkine ihtiyacı yoktur. Ancak kesinlikle ne tür bir dövüş olduğunu ve dövüşe katılanlar için ne kadar tehlikeli olduğunu bulmanız gerekiyor.
İki yaşında bir çocuk kavga ederse, çoğu zaman oyuncak sahibi olma hakkını savunur. Üç yaşından küçük çocuklar, bir oyuncağı sadece başka birinin elinde görür, onunla nasıl davrandığını görür ve bu oyuncağı mutlaka almak isterler, aynısının bir sonraki rafta olduğu gerçeğine dikkat etmezler. ona. Bu nedenle, bu durumda, çocuğa aynı oyuncağın varlığını göstermeniz ve onunla nasıl davranacağını göstermeniz gerekir.
Aynı yaşta bir çocuk anne veya babaya vurmaya çalışır, ancak bu, diğer tüm dikkat yöntemlerini zaten kullanmışsa olur. Çocuğun anne ve babasını incitmek gibi bir amacı yoktur, sadece kendisiyle oynanmak veya konuşulmak ister. Çocukların kavga etmeden doğru davranışı göstermeleri daha iyidir: bir oyuncak isteyin, anne için yüksek sesle seslenin, pişman olun, inme ve vurmayın.
Bebek konuşmayı öğrendiğinde, diğer insanlarla etkileşim kurmanın bir yolu olarak kavgayı kullanma ihtiyacı onun için daha az çekici hale gelir.
Yaklaşık beş veya altı yaşında olan daha büyük çocuklar zaten deney yapmak istiyorlar: omuz bıçağı kafasına zarar veriyor mu; bir akranını halıya veya yere itersen ne olur? Bu durumda, yetişkin davranış kurallarından, oyunun kurallarından bahseder veya yapılan deneylerin olumsuz sonuçlarını öngörmeyi öğretir.
Daha küçük okul çocukları, uygulamalarında rekabetle mücadeleyi kullanırlar. Güçlerini ölçmeyi severler, bu nedenle bu tür dövüşler çok sayıda seyirciyi cezbeder. Ama savaşçıları ayırmıyorlar. Bu tür dövüşlerin kuralları vardır: rakibi omuz bıçaklarına koyun, "ilk kana" veya kaybeden merhamet istemeden önce savaşın. Böyle bir kavga durdurulursa, çocuklar başka bir yerde ve başka bir zamanda buna devam edeceklerdir. Bir yetişkin, çocukları bu tür kavgaların bulunduğu yere yönlendirebilir: spor salonu veya oyun alanı.
Adalet uğruna kavgalar en sık ergenlerde görülür: çocuklar liderlik haklarını savunur, bir arkadaşının veya kız arkadaşının onurunu savunur. Bu tür kavgalar genellikle bir takımda gerçekleşir ve bir gencin kendini onaylama amaçlarına hizmet eder. Bu durumda, genç kendini onaylamanın diğer yollarıyla tanıştırılmalıdır. Bir gence, arkadaşlığa olan bağlılığı, zamanında kurtarmaya gelme yeteneği, herhangi bir takımda gerekli olan entelektüel ve yaratıcı yetenekler, spor başarıları, sınıftaki sosyal hizmet için bir takımda saygı duyulabilir.
Çocukların başka bir kişiyi küçük düşürdüğü ve gücendirdiği holigan güdülerle yapılan kavgalar, kavga eğlenceli olduğunda ve diğer insanlarla etkileşime geçmenin tek yolu olduğunda, kesinlikle durdurulmalı ve cezalandırılmalıdır.
Erken çocukluktan itibaren yetişkinlerin çocuğa kavga kullanmadan akranlarıyla iletişim kurmayı öğretmesi önemlidir. Yetişkinlerin kendileri de çocuğu fiziksel olarak cezalandırmamalıdır, çünkü gücün zayıflığa baskın olması, diğer insanlarla etkileşime girdiğinde çocuk için çekici bir örnek haline gelir.
