Küçük çocuklar kendilerinden sorumlu değildir. Onların güvencelerine güvenemezsiniz. Eylemlerinin sonuçlarını değerlendiremezler. Bu bağlamda çocukların yetişkin gözetimi olmaksızın evde kalarak baş edemeyecekleri durumlar ortaya çıkabilmektedir.
İlk önce karar vermelisiniz: Bir çocuk hangi yaşta evde yalnız kalabilir? Bu tür sorular ebeveynler için büyük endişe kaynağıdır. Psikologlar, bunu yapmanın genellikle istenmeyen olduğunu söylüyorlar. Bütün çocuklar farklıdır ve bazen yalnız bırakıldıklarında korku, utangaçlık vb. geliştirirler.
Başka bir soru, ihtiyaç ortaya çıkarsa. Örneğin bekar bir anne her zaman çocuğuyla birlikte olamaz. Çalışması gerekiyor ve bir dadı tutacak parası yok. Ancak, bir ila beş yaş arasında bir çocuğun evde bırakılması tavsiye edilmez.
Küçük bir çocuk, kendisinin ayrı bir insan olduğunun farkında değildir. Kendini sadece ebeveynleri ve tanıdıklarıyla birlikte hissedebilir. Ve bir gün bir anne kısa bir süreliğine de olsa gözden kaybolursa, bu çocukta strese neden olur.
Ebeveynlerine sakince yalnız bırakılabileceğini söylemesine izin verin. 5-6 yaşından küçük bir çocuktan bu tür bir tanıma ciddiye alınmamalıdır, çünkü henüz sorumluluğun farkında değil. Yalnız kaldığında aklına çılgınca bir fikir gelebilir, bu fikir gerçekleşmeye başlar ve sonuçları ne olur, ebeveynler eve döndüklerinde öğrenirler.
Eskiden küçük çocuklar genellikle yalnız bırakılırdı ve korkmamaları için onlara oyuncak bebek yapılırdı. Bir tavşan oyuncağıydı. Çocuk onu bir yumrukla sıktı, böylece kulakları dışarıda kaldı ve oyuncağa bir şeyler söyleyebilir, sevinçlerini ve sıkıntılarını paylaşabilirdi. Bir oyuncak yaptıklarında, bir çocuk için bir tılsım olan bir haç yaptıklarından emin oldular. Ve zamanımızda ne kadar alakalı olacağını, bireysel olarak öğrenmek gerekiyor.
Çocuklar farklı şekillerde gelişir ve çocuklarını ne zaman yalnız bırakacaklarına, ebeveynlerin çocuğun hazır bulunuşluğuna göre karar vermesi gerekecektir. Ebeveynler, çocuklarının hazır olduğundan emin olmalıdır. Bazıları beş yaşından itibaren yalnız kalma yeteneğini gösterirken, diğerleri on dört yaşında buna hazır değildir. Her şey özgüvene, beceri gelişimine, cesarete vb. bağlıdır. Çocuğa daha yakından bakın. Böyle bir teklifi reddederse, hangi biçimde olursa olsun, bu ertelenmelidir.
Süreci hızlandırmak için zaman ayırmanız gerekir ve her gün buna zaman ayırmak için en az yarım saat: konuşun, oynayın, çeşitli konuları tartışın. Bu tür eylemler çocuğu sakinleştirir ve en azından bir süre onunla birlikte olacağınız konusunda güven verir.
Çocuğu böylesine önemli bir aşamaya hazırlamak için önceden bilgi vermek gerekir: nereye gideceğiniz, ne kadar süreyle gideceğiniz ve ne yapmanızı önereceğiniz. Çocuk zorluk çekiyorsa, bu süre için onun için bir dizi aktiviteyi bağımsız olarak seçmek gerekir.
Acil durumlarda onunla bazı iletişim araçlarını bırakmanız ve ona talimat vermeniz tavsiye edilir. En başından beri bu, çağrıların çok sık geleceği gerçeğine yol açar, çocuk ebeveynlerini kontrol eder ve kendini sakinleştirir. Buna kızmayın. Onun durumuna girin, onun için çok önemli olduğunu anlayacaksınız. Ebeveynler tutarlı olmalı ve sözlerini tutmalıdır. Bir saatliğine ayrılacaksan, üç saat sürmemeliydi.
Çocuğunuzu acil durumlara hazırlamadıysanız, bu sadece onun ruhu için değil, sağlığı için de bir tehdit oluşturabilir. Dikkatle aşırıya kaçarak ve sonuçların korkunç resimlerini çizerek, çocuğa korku aşılayabilirsiniz ve o zaman emin olun ki o yalnız olmayı kabul etmeyecektir. Onu ne kadar iyi tanıyorsanız, talimatlarınıza tam olarak uymayabileceğini de göz önünde bulundurmalısınız.
