Ebeveynler ve çocuklar arasındaki kavgalar gerçekten tükenmez bir konudur. Daha önce oldular, şimdi oluyor ve bugünün çocukları anne ve baba olduklarında olacaklar. Basitçe, farklı nesillerin kelimenin tam anlamıyla her şeye farklı bakış açıları olduğu için. Ancak aynı zamanda, ebeveynler dindarca emindir: çocuklarının tam olarak neye ihtiyacı olduğunu daha iyi bilirler ve çocuklar (özellikle zaten olgunlaşmış olanlar), doğal olarak, doğrudan zıt bir bakış açısına sahiptir.
Talimatlar
Aşama 1
Her şeyden önce, unutmayın: en yakın insanlarla uğraşıyorsunuz. Evet, bazen ebeveynler sinir bozucu, haksız, çok kibirlidir (elbette bir çocuğun bakış açısından). Ama bu anne ve baba. Bu nedenle, bazen kendilerine çok fazla izin veren akranlar, arkadaşlar ile iletişimde oldukça uygun bir ton burada kabul edilemez.
Adım 2
Kendinizi frenleyin, kibarca cevap verin, her şey içeride kaynıyor olsa ve gerçekten geri çekilmek isteseniz bile. Kavgaların ana nedeni - kabalık (zaten ebeveynlerin bakış açısından) - hemen ortadan kalkacaktır.
Aşama 3
Diğer bir neden ise çocuğun ilgisizliği, tembelliği, yardım etme isteksizliğidir. İşte tipik bir örnek: yorgun bir anne işten döner ve çocuğunun talimatları yerine getirmediğini görür: çöpler çıkarılmamış, bulaşıklar yıkanmamıştır. Doğal olarak, sinirlenir, iddialarda bulunur. Kelimesi kelimesine bir tartışma çıkar. Elbette çocuk bahaneler bulacaktır: okulda dersler, ek dersler. O da insan, o da yorgun. Ama anneye evin etrafında yardım etmek için birkaç dakika bulmak çok mu zordu? Bu çaba tam olarak karşılığını verecekti. Ve annem mutlu olurdu ve kavga olmazdı.
4. Adım
Yukarıda açıklanan durumda, annemin iddialarına cevaben, kırılmaya değil, “Üzgünüm, sadece zamanım olmadı. Bize çok zor bir konu soruldu! Normal bir anne için çocuğunun çalışması çok önemli bir meseledir, anlayacaktır.
Adım 5
Peki ya çocukların zaten yetişkin oldukları, üstelik kendileri ebeveyn oldukları ve baba ve annenin hala onlara çaresiz bebekler gibi davrandığı durumlarda ne olacak? Günde birkaç kez ararlar, tavsiye verirler, hatta kategorik talimatlar verirler. Çocukların sıkıntısını anlayabiliriz. Sadece iki çıkış var. Veya her şeyi görmezden gelmeyi öğrenin - sakince dinleyin, teşekkür edin, onların tavsiyelerini ve fikirlerini dikkate alacağınızdan emin olun. Uygun gördüğünüz gibi yapın. Ya da kibarca ama kararlı bir şekilde, artık böyle "yakın" bir bakıma ihtiyacınız olmadığını ana-babanıza açıkça belirtin.
