İtaatsizliğin ve inatçılığın ilk belirtileri iki yaş civarında çocuklarda görülmeye başlar. Çocuk, yetişkinlerin neredeyse tüm tekliflerine kendi başına ısrar ederek, itaatsizlik ederek, kararlılıkla “hayır” cevabını vererek, ebeveynleri kelimenin tam anlamıyla taciz eder. Yaramaz bir çocuğa nasıl davranılır?
Bir buçuk ila iki yaşına kadar, bebeğinizin yaklaşması, beslenmesi, değiştirilmesi için çığlık atması gerekiyordu. Kırıntı, giderek daha fazla hale gelen tüm arzularını eğlendirdi ve yerine getirdi. Ve şimdi ebeveynler çöp kutusuna girmelerine izin vermiyor, isteklerine karşı yürüyüşten eve götürüyorlar. Bağımsız olmaya çalışan bir yürümeye başlayan çocuğun doğal tepkisi protestodur. Bebeğin, kendisi gibi başkalarının arzuları ve duyguları olduğunu, uyulması gereken kurallar olduğunu anlamayı öğrenmesi gereken yaş geldi. Bu çok önemli görevde ustalaşmak biraz zaman alır. Ebeveynler, küçük adama duygularını düzenlemeyi öğretmeli, insanlarla iletişim kurma becerilerinde ustalaşmasına yardımcı olmalıdır. Çocuğun bağımsızlığının gelişimi, herhangi bir kısıtlamanın tamamen reddedilmesi anlamına gelmez. Bir çocuğun seçim özgürlüğü kadar yasaklara da ihtiyacı vardır. Sadece ebeveynler tutarsız veya çok kısıtlayıcı olduğunda, aile hayatı, çocuğun genellikle kazanan olduğu sürekli bir savaş alanı haline gelir. Sakinleşmeye çalışın ve şimdiye kadar uysal olan bebeğinizin hayatınızı mahvetmek istediği için böyle davranmadığını anlayın. Sadece yeni davranış stratejilerinde ustalaşmaya çalışıyor ve bu bebek için de kolay değil. Bebeğinizin kötü davranışlarına aşırı tepki vermemeye çalışın ki kendini daha sık tekrar etmesin. Böylece çocuk dikkatinizi çeker. Öfke nöbetlerinin sizi korkutmadığını, duygularını paylaşarak yine de bakış açınızı değiştirmeyeceğinizi bilmesini sağlayın. Bebeğiniz esnek ve iyi davrandığında maksimum dikkat gösterin. Ondan yapmasını istediğiniz şeyi yaparsa, onu övdüğünüzden emin olun. Dişlerini fırçalayan bir yetişkini övmeye gerek yoktur ve bu 2 yaşındaki bir çocuk için hala çok önemlidir. Ne de olsa, itiraz ettiğinde veya sinirlendiğinde kendisine ne ve neden olduğunu anlamayı öğrenmesi çok önemlidir. Küçüğüne “Kızmaya cüret etme” demek yerine, “Kötü hissettiğini biliyorum, üzülüyorsun ama ben de davranışlarına çok üzülüyorum” demek daha iyidir. İnatla kendi başına ısrar eden bir çocuk, genellikle ondan ne istediğini anlayamaz. Sadece ebeveynlerinin öfkesini duyar ve aynı şekilde yanıt verir. Bu gibi durumlarda sakin bir sesle konuşmaya çalışın ve gereksinimlerinizi olabildiğince açık bir şekilde ifade edin. Gereksiz kavgalardan kaçınmak için çocuğunuza sık sık bir seçenek verin. Örneğin, yürümeye başlayan çocuğunuz yatmadan önce üzerini değiştirmek istemiyorsa, ona nasıl bir pijamayla uyumak istediğini sorun. Öğle yemeğinde yemek için bir kaşık ve bir tabak seçmesine izin verin. Çocuğunuza bağımsız bir karar verme fırsatı verin, o zaman belki başka bir durumda daha kabul edilebilir olacaktır. Daha sabırlı, tutarlı ve tutarlı bir şekilde tüm aile üyelerinin çocuğun zorunlu olanı benimsemesi konusunda ısrar ettiğini ve ardından tüm kurallara uyduğunu unutmayın., çocuğunuz onlara daha kolay hakim olabilir. …
