"İçeri girme, nasıl olduğunu bilmiyorsun." Oyun alanlarında bu tür kelimeler ne sıklıkla duyulur. Herhangi bir psikolog bunu duyduğunda ürperir. Ve bir çocuk bisiklete binmeyi, İsveç duvarına tırmanmayı veya sürekli durdurulursa scooter sürmeyi nasıl öğrenecek?! Bu tür ifadelerin arkasında, bebeğin sağlığı için ebeveynlerin veya büyükannelerin (hatta daha çok) korkusu yatmaktadır. Başka bir deyişle, oğlunun veya kızının bağımsız bir hayata girmesine izin vermek istemeyen yetişkinlere karşı aşırı korumacıdır.
Annelerin ve babaların çocuklarının hayatı için endişeleri, daha önce ciddi yaralanmalar yaşamışlarsa yoğunlaşır. Elbette herkes çocukluk döneminde kemiklerini kırmaz veya beyin sarsıntısı geçirmez. Ancak yeni bir beceride ustalaşırken dizlerini koparmayan ya da morarmayan tek bir kişi kesinlikle yoktur. Ancak ebeveynler bunu unutur veya çocuklarını her şeyden korumak ister.
… Kendini zayıf ve sakat olarak düşünmeye alışır. Çocuk, merdivenden veya yardımdan çıkarılıncaya kadar bekleyecektir. Ve yetişkinler etrafta değilse, oradan tepetaklak uçacak. Psikolojide bu fenomenin kendi adı vardır - öğrenilmiş çaresizlik sendromu. Kişi zayıf ve bağımlı olmayı öğrenir. Benzer bir sendromu olan yetişkinlik çağındaki bir kişi için ne kadar zor olduğunu hayal etmek kolaydır.
İnsanların merakı, gelişimlerinin en güçlü itici gücüdür. Er ya da geç, çocuk yine de bisiklete binecek veya yasak olan yerlere tırmanacaktır. Yasak meyvenin tatlı olduğu bilinmektedir. Aynı zamanda çocuğun bağımlı, beceriksiz ve bir şey öğrenme şansının olmadığı formülü açıkça sabitlenmiştir. Öğrenmenin sonucu olarak beklemeyin. Bu tür girişimler çoğunlukla yaralanmalarla sonuçlanacaktır, yani tam olarak yetişkinlerin korktuğu şey.
Başlangıç olarak, bir ebeveyn olarak kendi çocuğumun gelişimini engellediğimi ve onu yeni eylemlerde durdurduğumu anlamak önemlidir. Her şeyi yavaş yavaş öğrenirler. Hiç kimse (çok yetenekli insanlar hariç) her şeyi bir anda öğrenemez. Bebeğin sağlığı konusundaki korkunuzu kısıtlamalı bir izne dönüştürmek daha iyidir:
Bu durumda, bağımsızlık bölgesi kademeli olarak artırılmalıdır: örneğin. Bebeğin kabul edilebilir güvenli koşullarda “kendi morluklarını ve şişliklerini doldurmasına” izin vermek önemlidir. Daha sonra onu incitmektense daha iyi kaşınmasına ve hareketleri doğru bir şekilde nasıl yapacağını anlamasına izin verin.
Her ebeveyn, çocuğun yavaş yavaş uzaklaştığı gerçeğine katlanmak zorundadır. Annesiyle arasındaki mesafe sürekli artıyor. Bir yetişkin her dakika bir bebek için hayati öneme sahiptir, ancak bir genç zaten sadece bazen akşamları. Bir çocuğun sağlıklı ve meraklı bir şekilde büyümesi için, onun bağımsızlığını yavaş yavaş ve doğru zamanda kazanmasına yardımcı olmanız gerekir.
