Düşünme, nesnel gerçekliğin psişe tarafından dolaylı ve genelleştirilmiş yansımasının zihinsel bir sürecidir. Düşünme, öznel veya nesnel olarak yeni bilginin sonucu haline gelmesi bakımından diğer tüm bilişsel süreçlerden farklıdır.
Ayrı bir zihinsel süreç olarak düşünmenin izolasyonu çok şartlıdır - diğer tüm bilişsel süreçlere nüfuz eder: algı, dikkat, hafıza. Ancak diğer tüm süreçler, nesnelerin ve gerçeklik fenomenlerinin duyusal yansıması ile ilişkilendirilirse, düşünme, aralarında doğrudan duyusal algıda verilmeyen bağlantıları ortaya çıkarır. Duyusal algının sonucu, belirli bir nesneyle ilişkili bir görüntüdür, düşünmenin sonucu bir kavramdır, tüm nesne kategorisinin genelleştirilmiş bir yansımasıdır.
Farklı düşünme seviyeleri vardır. İlköğretim seviyesi - pratik düşünme, görsel-etkili ve görsel-figüratif olarak bölünmüştür. Görsel-etkili düşünme, gerçek nesnelerle etkileşim sürecinde zihinsel görevlerin çözümü ile karakterizedir. Bu, bir çocukta oluşan ilk düşünce türüdür.
Görsel-figüratif düşünme artık gerçek nesnelere "bağlı" değildir, ancak işlevsel ve uzun süreli bellekte depolanan görüntüleri ile etkileşime girer.
Embriyonik hallerinde her iki pratik düşünce türü de yüksek hayvanlarda temsil edilir. Teorik düşünme, yalnızca insanlarda bulunan daha yüksek bir düzeydir. Figüratif ve kavramsal olarak ikiye ayrılır.
Görsel-etkili düşünme gibi teorik figüratif düşünme, bellek tarafından depolanan görüntülerle çalışır. Görsel eylem düşüncesinden temel fark, görüntülerin uzun süreli bellekten alınması ve yaratıcı bir şekilde dönüştürülmesidir. Bu tür düşünme, sanatçıların, yazarların ve diğer sanat insanlarının faaliyetlerinde önemli bir rol oynar.
Kuramsal figüratif düşüncede hala algı imgeleriyle bir bağlantı varsa, o zaman kavramsal düşüncede tamamen kaybolmamışsa, o zaman çok dolayımlı hale gelir. Teorik düşünme görüntülerle değil kavramlarla çalışır. Kavramların kendileri de düşünmenin sonucudur: bellek, birçok benzer nesnenin görüntülerini korur, düşünme, bir nesne sınıfının genelleştirilmiş bir tanımının doğduğu ortak özelliklerini tanımlar. Söz, bir kavramın ifadesidir, bu nedenle konuşma olmadan teorik düşünme imkansızdır.
Kavram daha büyük bir genelleme derecesine sahip olabilir. Örneğin, "kedi" kelimesi, bir kişinin gördüğü veya görebildiği tüm kedileri genelleştirir, ancak yine de bu kelime, bir kişinin bir kez ve bir yerde duyularıyla algıladığı belirli bir kediyi hayal etmemizi sağlar. "Hayvan" kavramı daha büyük bir genelleme derecesine sahiptir: "genel olarak hayvan" yoktur, onu görmek imkansızdır, ancak bu, kavramsal düşüncenin bu kavramla çalışmasını engellemez.
Dolayısıyla teorik kavramsal düşünme, gerçekliğin bir yansımasıdır, belirli imgelerden soyutlanmıştır ve en yüksek düşünme biçimidir.
