Yeni doğmuş bir bebeğin doğal ihtiyacı, yakınlarda bir annenin sürekli varlığıdır. Çocuk büyüdükçe ve geliştikçe, bağımsız olarak daha fazla şey yapılabilir. Ebeveynler sorumluluklarını çocuklarına devretmelidir. Bazen aşırı endişe ve kayıtsızlık arasındaki ince çizgiyi bulmak zordur. Özellikle aşırı vesayetle ilgili akut sorunlar ergenlik döneminde gündeme gelmektedir.
Çocuk yavaş yavaş bağımsızlığını kazanır
Ergenliğin görevi anne babadan ayrılmaktır. Çocuk ve ebeveynleri arasındaki ilişkinin normal gelişimi ile ergen isyanı daha az akuttur. Ancak bundan önce ebeveynler çocuklarının her adımını izlediyse, genç isyan çok parlak olacaktır.
Bu nedenle, ebeveynler, ergenlik çağına gelmeden çok önce, çocuklarına yeterince özgürlük verip vermediklerini düşünmelidir. Bebeğin emeklemeyi öğrendiği andan itibaren bunu yapmaya değer. Bunu kendiniz için bir kural haline getirin: Çocuğun güvenliği doğrudan sizin sorumluluğunuzdadır. Ancak ona yasaklar getirmek gerekli değildir. Görünüşe göre, bunun gelecekte bir genç için ne gibi sonuçları olacak? Sonuçlar en ani olanlardır: en başından itibaren çocuğa mümkün olduğu kadar özgürlük vermeye ve hayatını kontrol etmemeye alışacaksınız. 7 aylık bebeğinizin ulaşamayacağı tehlikeli nesneleri kaldırdığınız için odanın içinde serbestçe gezinmesine izin verebilirsiniz. Bir gençle aynı şekilde: Arkadaşlarınızla dışarı çıkmasına izin vermekte özgürsünüz, çünkü onu belirli bir zamanda aramak için bir anlaşmanız var.
Her zaman çocuğunuzun size söylediklerini dinleyin
Endişenizle nereye gittiğinizi kolayca fark edemezsiniz. Ama çocuğunuz kesinlikle hissedecek ve size söyleyecektir. Bu tür konuşmalarda otoriter bir ebeveyn pozisyonu almamalısınız: "Yapamazsın dedim, o zaman yapamazsın!" Çocuğunuzla eşit düzeyde iletişim kurun, isteklerini dikkate alın. Bağımsızlık iddialarını tartışmak ve kabul edilebilir bir uzlaşma bulmak her zaman mümkündür. Çocuğunuzu ne kadar zorlarsanız, o kadar çok direnç alırsınız. Belki izninizden herhangi biri kendi başına o kadar önemli değildir, ancak ilke önemli hale gelecektir - ailenizin kazanmasına izin vermemek.
Duygularınızı ve güdülerinizi analiz edin
Çocuğunuzun gereksiz velayetinden kaçınmanın iyi bir yolu, davranışlarınız için motivasyonlarınızı analiz etmektir. Çocuğunuzu neden sürekli izlemeniz gerektiğini düşünün? Deneyimleriniz yeterli mi? Çocuğunuz için tehlikeyi abartıyor musunuz? Duygularınızı kendi başınıza çözemiyorsanız, bir psikoloğa görünün. Çoğu zaman, bağımsız bir bakış açısı çok yardımcı olur.
Ancak psikolog olmadan da duygularınızın farkında olmak ve bunları çocuğunuza anlatmak son derece yararlıdır. Örneğin, geç dönme konusunda kategorik bir yasak yerine, çocuğunuzun güvenliği ile ilgili endişelerinizi onunla tartışabilirsiniz.
Çocuğunuzla arkadaş olma arzusu
Çocuğun aşırı korunmasının bir başka yönü de her zaman onun en iyi arkadaşı olma arzusudur. Aşırı ifadesiyle, böyle bir arzu, ebeveynlerin çocuğun mahremiyet hakkını bırakmamasına, her şeyi bilmek istemelerine yol açar. Ancak ergenlerin dikkatinin odak noktası ebeveynlerden akranlarına kayıyor. Gerçek dostluk ve ilk aşk hayatlarında belirir. Çocuğunuzun samimi (yani çok kişisel) deneyimler yaşamasına izin verin. Çocuğunuzun kişisel günlüğünü asla izinsiz okumayın. Gerektiğinde her zaman size dönebileceğini bilmesini sağlayın. Kendiniz tavsiye ile onu rahatsız etmeyin.
Önemli olan çocuğunuza güvenmektir. Uzun bir süre onun yetiştirilmesine yatırım yaparsınız, ancak belirli bir andan itibaren sonuca bakmanın zamanı gelir: çocuğunuzun bağımsız olarak yaşam boyunca nasıl yürüyeceği. Hata yapmasına ve yaşam deneyimini kazanmasına izin verin. Ne de olsa, zorlukların kendi başına nasıl üstesinden geleceğini bilen bir kişi, ebeveynlerin her zaman her şeye karar verdiği kişiden daha iyi bir hayata adapte olur.
