Yemek, özellikle çocukluk döneminde, bir insanın hayatının çok önemli bir parçasıdır. Kendinizi ve arkadaşlarınızı hatırlamanız yeterlidir: yetişkinler endişeli veya gergin olduklarında, yiyecekleri büyük miktarlarda emebilirler veya tam tersine "boğaza bir parça sığmaz" diyebilirler. Yani, strese verilen tepki herkes için farklıdır. Aynı şey bir çocukta da olur.
Bir çocuğun anaokuluna başlamasıyla ilgili değişiklikler onun için streslidir. Ve çocuklar bu strese farklı şekillerde tepki verirler. Birisi, son zamanlarda yediği gerçeğine rağmen, çok sık aç olduğunu söylemeye başlar. Diğer çocuklar ise çok az yemeye başlarlar. Bu hem ebeveynler hem de eğitimciler tarafından dikkate alınmalıdır.
Çocuğun yemeğe karşı tutumundaki değişikliğin, ebeveynlerden ek bir ilgi görme arzusundan kaynaklanmış olması mümkündür. Bu durumda anne baba çocukla daha fazla vakit geçirirse sorun çözülecektir. Onunla oynayabilir, kitap okuyabilir veya sadece yürüyüşe çıkıp dünyadaki her şey hakkında konuşabilirsiniz. Bu değerli dakikalar çocuğu neşelendirecek, durumu normale dönecektir. Buna göre iştah artacaktır.
Sorunlar başka nedenlerle de ortaya çıkabilir. Çocuk, ebeveynler tarafından belirli bir menüye alışmış olabilir. Ve anaokuluyla ilgili menüdeki değişiklik, bir çocuk için olağandışı olabilir. O zaman, çocukların anaokulunda yediklerine benzer şekilde, bazen evde yemek pişirmeye başlamak faydalı olacaktır. Çocuk evde yiyecekleri daha sadık algılayacak ve tadına alıştıktan sonra anaokulunda sorunsuz bir şekilde yiyebilecektir.
Her durumda, ebeveynler panik yapmamalı ve çocuğun yetersiz beslendiğini düşünmemelidir ve bu onu bir tür korku ile tehdit eder. Bir çocuk gerçekten açsa, bir şeyler yer, vücut böyle çalışır. İkna ve hatta tehditler, çocuğun yemeğe olan ilgisini caydırabilir. Ya da sadece "gerekli" olduğu için aşırı yeme alışkanlığı oluşabilir. Bu, çocuğun fazla kilolu olması ve ileride sağlık sorunları olması dışında iyi bir şey değildir.
