Yaşamın bir insanın aldığı en değerli hediye olduğu genel olarak kabul edilir, ancak bazı insanların bu hediyeyi nasıl kullandıklarına bakıldığında, hayatlarını ne kadar mantıksız ve mantıksız bir şekilde harcadıkları, buna ne kadar değer vermedikleri merak edilebilir.
Hayat bir hediye gibidir
Belki de ilk sebep tam olarak şudur: hayat bir hediyedir, yani. böyle bir kişiye bazı erdemlerin veya acıların ödülü olarak değil, "bedava" olarak verilir. Elbette bazı dinler, kişinin yaşamını ve kaderini önceki dünyevi enkarnasyonların bir sonucu olarak hak ettiğini ve bireyin yaşam kalitesinin ve başlangıç statüsünün geçmişte yaşam görevlerini ne kadar başarılı bir şekilde çözdüğüne bağlı olduğunu iddia eder.
Ancak herkes bu tür görüşlere bağlı değildir. Doğdukları yerin, zamanın ve diğer koşulların sadece bir tesadüf olduğuna emin olan çok sayıda insan vardır, yani doğumlarının mucizesi için kimseye hiçbir şey borçlu değildirler. Belki ebeveynler için, ama çocuk sahibi olma kararını kendileri verdiler.
Bu arada, ebeveynler çocuklarının hayatına kendi hayatlarından çok daha dikkatli ve daha ciddi davranırlar: bir çocuğun doğması için ne kadar ödemeleri gerektiğini, neler yaşamaları gerektiğini ve neler yaşamaları gerektiğini tam olarak bilirler. bir çocuğun dünyaya gelmesi için. Bu mantığa dayanarak, "uzun zamandır beklenen" ve uzun zamandır beklenen çocuklar, herhangi bir özel problem olmadan doğanlardan çok daha hürmetle korunur.
İnsanların kendileri, kendi gebe kalmaları, doğum sancıları ya da kendi doğumlarıyla ilgili diğer güçlüklerle ilgili dönemeçleri ve dönüşleri hatırlamazlar. İstisna, belki de, başlangıçta sağlık sorunları olan veya yaşamları boyunca ciddi bir hastalıkla karşılaşan kişiler tarafından yapılır. Hayatta kalmanın ve yaşamanın ne kadar bir mucize olduğunu anlama fırsatına sahipler, bu nedenle varlıklarına genellikle insan türünün sağlıklı ve başarılı temsilcilerinden çok daha fazla değer veriyorlar.
ölüm korkusu
Kişinin kendi yaşamını değersizleştirmesinin ikinci nedeni belki de ölüm korkusudur. İlk bakışta paradoksal geliyor, ancak bunda belli bir mantık var. Gerçek şu ki, bir insan ölümden o kadar korkar ki, onu düşünmemeyi tercih eder. Elbette bir gün öleceğini anlıyor, ancak bunun çok, çok yakında olacağını hayal etmek onun için daha keyifli ve daha kolay. Ve bu nedenle, bilinçaltında kendini ölümsüz olarak algılar: önünde hala istediği gibi harcanabilecek çok fazla zaman var.
Bu aynı zamanda bazılarının kendi sağlıklarını düşünme konusundaki isteksizliğini de açıklayabilir: Görünüşe göre her şeyi düzeltmek için her zaman zaman vardır ve ölümcül hiçbir şey olamaz. Ve eğer öyleyse, o zaman, elbette, onlarla değil.
Ömrünün sonlu olduğunu tam olarak kavrayan ve ölümü varlığının doğal bir sonucu olarak kabul eden, yaşama değer vermeye başlayan, kendi bakış açılarından mümkün olduğunca önemli ve gerekli şeyleri yapmaya çalışan insanlardır. sonuçta, son mutlaka gelecek ve bu her an olabilir.
