Her ebeveyn çocuğunu saygıya layık bir şekilde yetiştirmek ister. Böylece kendisine örnek olunmuş ve örnek alınmıştır. Muhtemelen herkesin çocuklarının kafasına en parlak ve en güzeli koymaya bu kadar hevesli olmasının nedeni budur. Tek soru, ebeveynlerin bunu nasıl yaptığıdır.
Talimatlar
Aşama 1
Tüm ebeveynlerin çocuğu etkilemek için kendi yolları vardır. Kimi kızı ya da oğluyla barışçıl bir diyalogu tercih eder, kimisi çocuklara rüşvet verir, kimisi de en radikal yöntemleri kullanmaktan çekinmez. Ne yazık ki, herkes etkisizliğini duymuş olmasına rağmen, birçok ebeveyn hala kırbaç yöntemini kullanıyor. Bazı insanlar eski ebeveynlik yöntemlerinin daha iyi çalıştığını ve gerçek bir insan yetiştirmenin tek yolunun güç kullanmak olduğunu düşünüyor.
Adım 2
Ve bununla tartışmak istiyorum. Elbette bedensel ceza kullanarak bir insan yetiştirmek mümkündür ama o zaman bu kişi böyle bir bilime şükredecek mi? Poke ve manşetleri olan bir bebeğe ne aşılayabilirsiniz? Kırılgan ruhuna ne olacak?
Aşama 3
Fiziksel ceza bir disiplin değildir. Daha ziyade, durum karşısında ebeveynlerin güçsüzlüğüdür. Kendi yenilgisini kabul etmek. Bir çocuğa vurarak, bir yetişkin ona doğru olanı yapmayı öğretmeyecek, sadece kendisinin duygularıyla baş edemediğini gösterecektir. Yine de, çocuğa öğretmeye çalıştığım şey buydu.
4. Adım
Fiziksel ceza kendi içinde anlamsızdır. Eğitim önlemleri, davranışı dönüştürmeyi değil, düzeltmeyi amaçlamalıdır. Çocuğunuzu cezalandırarak ona doğru şeyi yapmayı öğretemezsiniz. Baskı altındaki çocuklar davranışlarını değiştirebilirler ama bu geçici olacaktır. Ayrıca, çocuk suçunun ne olduğunu bile anlamayacak. Sadece refleks olarak onun için misillemelerden korkacak, ancak hatasının özünü anlamayacak.
Adım 5
Kemerle cezalandırılmanın sonuçları korkunç olabilir. Sadece güveni değil, aynı zamanda sevgili bir kişinin sevgisini de kaybetmek kolaydır. Fiziksel gücün zayıflar üzerinde tezahür etmesi, olabilecek en kötü şeydir. Çocuk, elbette, ebeveynlerinin saldırılarına cevap veremez ve genellikle anneler ve babalar, çocuktan itaat arayarak bundan yararlanır. Bebeğin ruhunda korku belirir. Açıklaması ve talimat vermesi gereken, ancak beni hiçbir şekilde dövmeyen en sevgili insanlardan korkun.
6. Adım
Korkunç olan şu ki, birçok ailede zamanla çocuklar dayak yemeye o kadar alışıyor ki başka bir hayat düşünmüyorlar. Anlayış ve katılımın tezahürü onlar için vahşi ve olağandışıdır. Belli bir davranış modeli istemsiz olarak oluşur ve olgunlaştıktan sonra dünün çocukları her fırsatta “ellerini koymaya” başlar. Ve aynı yöntemler zaten çocuklarını yetiştiriyor.
7. Adım
Fiziksel ceza, diğer eğitim yöntemleriyle değiştirilebilir ve değiştirilmelidir. Çok küçük çocukların dikkati kolayca dağılabilir. Bebek kabul edilemez bir şey yaparsa, hemen şaplak atmanıza gerek yoktur. Diğer noktalara dikkat etmek, ebeveynlerin düşünmeye alışkın olduğundan çok daha kolaydır. Ve sonuç olarak - kendisiyle gurur duymak ve bebeğin önünde suçluluk eksikliği.
8. Adım
Daha büyük çocuklar, büyüklerinin açıklamalarını dinleme konusunda oldukça yeteneklidirler. Ve bir yetişkin, sabrını kazanmış, bir çocuğa yanlış olduğunu açıklarsa, duyulacak ve anlaşılacaktır. Çocuklar hala çok şey bilmiyorlar, dünyayı sezgisel olarak keşfediyorlar, aynı zamanda farkında olmadan tökezliyorlar. Ebeveyn sabrı, ebeveynlikte belki de en önemli şeydir. Sabır ve anlama yeteneği.
9. Adım
Bir çocukla zorla başa çıkmaktan, ona aileden kimin sorumlu olduğunu göstermekten daha kolay bir şey yoktur. Ama şiddet sadece şiddeti doğurur. Bir çocukla iyi geçinmek, ona sadece bir akıl hocası değil, aynı zamanda bir arkadaş olmak, bir çocuğu gerçek bir insan olarak yetiştirmenin tek kesin yoludur. Fiziksel şiddetin yasak olduğu ailelerde çocuklar kibar, sempatik ve asil büyürler.
