Her birimiz erken yaşlardan itibaren kendini savunma sorunu ile karşı karşıyayız, çünkü her zaman zayıf olan biri vardır ve gücünü kullanan biri vardır. Anaokulunda, tüm bunlar büyük ölçüde zararsızdır: çocukların saldırganlığı, birini ısırmak, itmek, bir oyuncak almak için dürtüsel bir istekle kendini gösterir. Ancak yetişkin bir çocuk okula gittiğinde, burada çocuklar sevmedikleri birini kasten taciz etmeye başladıklarında, çocuk saldırganlığının daha tehlikeli bir biçimiyle uğraşmak zorunda kalırlar. Bu nedenle okul öncesi çağda kendiniz için nasıl ayağa kalkacağınızı öğretmek önemlidir.
Talimatlar
Aşama 1
Çocuğunuzun okulda zorbalığa uğradığını öğrenirseniz, onu korumak zorunludur. Tabii ki, bu koruma bir "hak kayması"na indirgenmemeli, ancak çocuğu kendi sorunlarıyla kendi başına halletmeye bırakmak en azından bir ihanettir. Ne de olsa, yetişkinler sorunlarını her zaman suçlularla kendileri çözmezler. Bunun için kolluk kuvvetlerini dahil ediyoruz - polise veya mahkemeye gidiyoruz.
Adım 2
Çoğu zaman çocuğun sorununun çözümü onu saldırgan ortamdan uzaklaştırmaktır. Çocuğunuzun bulunduğu eğitim kurumunda gerçekten sağlıksız bir düzenin hüküm sürmesi oldukça olasıdır. O zaman bu durumda tek seçenek onu başka bir okula veya anaokuluna transfer etmektir.
Aşama 3
Çocuğun her yerde sorunları varsa, o zaman kendi sorunlarının nedeni olup olmadığını düşünmelisiniz. Belki de sadece savaşçıları kışkırtır. Önce zorbalığa uğrayan ve sonra şikayet etmeye koşan "kıymıklar"dır. Bu durumda, oğlunuza veya kızınıza, onu çevreleyenlerle iyi geçinmeyi öğrenmeniz gerektiğini açıklamanız gerekir: kıskanmanıza, alay etmenize, alınmanıza, kaprislerinizin yerine getirilmesini talep etmenize gerek yoktur. Aksine, başkalarına nezaketle davranmaya değer.
4. Adım
Tersi durumlar da vardır. Bir çocuğun oyuncaklarını diğer bebeklerle isteyerek paylaştığını sık sık fark ederseniz, kum havuzunda yalnızca bir oyuncakla oynuyorsa ve diğer herkes ondan alınmışsa, oyuncaklarını suçlulardan almasını istemek için acele etmeyin. Aslında, böyle bir çocuğun davranışı, ilk olarak, kendi içinde iyi olan arkadaş canlısı bir ailede büyüdüğünü ve ikinci olarak, bebeğinizin küçük bir bilge olduğunu, çünkü çocuklarımızın ne kadar incelikli bir stratejiyi hesaplayabildiğini her zaman göremiyoruz. onların davranışları. Kısacası, bir çocuğa karşı saldırganlık olarak gördüğümüz şeyin onu rahatsız etmesi her zaman değildir, yani bu gibi durumlarda müdahale etmeye ve bebeği kendi başına ayağa kaldırmaya değmez.
Adım 5
Barışçıl bir şekilde oynayan çocuğunuzla ilgili olarak sürekli kendini gösterdiğini görürseniz, onu destekleyin ve ona bu tür davranışların onun için pek hoş olmadığını göstermeyi öğretin. Bu yüzden saldırgana birkaç kez “Birbirimizi iten kimsemiz yok, bu çok çirkin. Kavga edenlerle oynamayın” sözleriyle çocuğunuzun bu cümleleri kullanacağını fark edeceksiniz. Genellikle, saldırgan çocuklar oyundan dışlandıklarında, yavaş yavaş saldırganlık göstermeyi bırakırlar. Çocuğunuza esnek olmayı öğretin: oyunu nasıl güvenli hale getireceğinizi gösterin.
6. Adım
Saldırganı sakinleştirmenin bir yolu yoksa, onu fiziksel olarak sakinleştirmenin kolay ama etkili bir yolunu gösterin: çimdikleyin. Çocuğunuza bunun son çare olduğunu açıkça söyleyin.
7. Adım
Ve sonuç olarak, birkaç ipucu daha:
- Dövüşmenin kesinlikle kötü bir şey olduğunu öne sürmeyin. Çocuk kötü olmak istemez, bu da bir kavgada her zaman kaybedeceği anlamına gelir;
- Tamamen kontrol etme. Onun için tüm çatışmalara karar verirseniz, o asla kendi başına ayağa kalkmayı öğrenemez;
- Çocuğunuza birçok çocukla etkileşim kurma fırsatı verin. Farklı çocuk gruplarında olmak, çatışmaları çözmeyi çabucak öğrenecek;
- Çocuğa özgüven kazandırın, onu daha sık övün, ona bir yetişkin gibi davranın;
- Onunla farklı çatışan tarafların yer aldığı sahneler oynayın;
- Ona zayıf olanı korumayı öğret. Çoğu zaman, cesaret tam olarak birisi için mücadelede ortaya çıkar, kendisi için değil;
- Bazı savunma yöntemlerini öğrenmesine yardım edin, çocuk sporları bölümleri bu konuda size yardımcı olacaktır.
