Ailede çocuklar ve yetişkinler arasındaki ilişki hakkında birçok makale ve literatür bulunmaktadır. Kaynakların çoğu, zaten ilişkiler arasındaki farkı gösteren "çocuklar" kelimesini vurgular. Evet, öyle oldu ki yetişkinler yetişkinlerdir ve çocuklar özel bir şeydir. Ayrı bir yaklaşım ve seçici tutum gerektiren yaratıklar. Bu gerçekten böyle mi?
Gerçekten de, küçük bir insan daha savunmasızdır ve sürekli desteğe, sevgiye ve eğitime ihtiyaç duyar. Ama aşırıya kaçmaya, çocuklara kristal vazo gibi davranmaya değer mi, yoksa tam tersine, onlara yüzde yüz ailenin tam üyeleri gibi davranmak gerekli mi? Çocuğu yetişkin toplumun sorunlarından uzak tutmaya ya da tam tersine tüm sorunları ve talihsizlikleri için onu suçlamaya değer mi?
Küçük bir insanın gerçekten ihtiyaç duyduğu ilk şey, büyük sevgi ve sürekli ilgidir. Onu kendi haline bıraksanız bile, yetişkinlerin orada olduğunu, hiçbir yere gitmeyeceklerini ve her zaman yardım etmeye ve dinlemeye hazır olduklarını açıkça belirtmek önemlidir.
Yiyecek ve giyim ikincil konulardır, bunlar büyük ölçüde çocuğun içinde büyüdüğü ailenin refahına bağlıdır. Ama bir düşünürseniz, birçok mutlu çocuk maddi imkanları kısıtlı ailelerde büyüyor.
Küçük bir insana, kendi kendine yetecek şekilde büyümesi için erken yaştan bağımsız olması öğretilmelidir. Bu, her şeyi kendisi yaptığı anlamına gelmez, ancak yeteneklerinde ne olduğu hakkında. Örneğin, bugüne kadar köylerde genç neslin, yaşlarına bağlı olarak yerine getirebilecekleri ve yerine getirmeleri gereken kendi sorumlulukları vardır. Belki bunlar önemsiz şeylerdir ve işler beceriksizce yapılsa bile, bu çocukların eşit katılımcılar gibi hissetmelerini sağlar. Bu şekilde, çocuklar aile işlerine katılımlarını öğrenirler.
Bir çocuğu farklı şekillerde kontrol edebilirsiniz. Mütevazı bir gözlem ve doğru yönde yönlendirme olabilir veya otoriter bir rapor şeklinde olabilir. Bir yetişkin kendisi için ne seçecek? Tabii ki, daha ziyade ilk.
Çocuk yetiştirme tarzı büyük ölçüde aileye, onun inançlarına ve inancına bağlıdır. Ancak asıl mesele ebeveynlerin örneğidir. Kötü alışkanlıklar ve kabul edilemezlikleri hakkında ne kadar tekrar ederlerse etsinler. Kendileri yaparlarsa, çocuğun farklı davranmasını beklemeyin. Tabii ki, bir çocuğun alkole karşı isteksiz bir ailede büyüdüğü, ancak belirli bir durumun tekrar olacağını kim garanti edebileceği durumlar vardır.
Ve son olarak, bağımsız bir çocuk yetiştirmeye çalışan birçok kişi, tüm sorunlarını onun üzerine atıyor. De ki, ben hiçbir şeyi gizlemem ve onunla eşit olarak paylaşmam. Çocuğun kırılgan ruhu sadece bundan muzdariptir, ahlaki olarak bu sorunları üstlenmeye hazır değildir. Annesi sürekli azarlayan ve babasına isim takan bir kızdan kim büyüyecek? Büyük olasılıkla, küçükken dünyadaki tüm erkeklerden nefret edecek.
