Ailede bir bebek göründüğünde, ebeveynler için hem büyük bir sevinç hem de eşit derecede büyük bir sorumluluktur. Sonuçta, şimdi çocuğun sağlıklı büyümesi, kapsamlı bir şekilde gelişmesi, bağımsız bir yaşam için iyi hazırlanmış olması onlara bağlı. Bunun için de sadece ona bakmak, ona yiyecek ve giyecek sağlamak, onu tehlikelerden korumak yetmez. Ebeveynlerin, çocukları büyüdükçe meydana gelen doğal değişikliklerin farkında olmaları gerekir.
Bebeğin anatomisi nasıl değişir?
Yeni doğan bebeklerin (tüm vücut uzunluğuna kıyasla) orantısız olarak büyük bir kafası ve küçük bacakları vardır. Yaşla birlikte vücudu uzar ve bu dengesizlikler hızla kaybolur. Bir çocuğun hayatının ilk yılında yüzünün alt kısmı büyür ve neredeyse yuvarlak olmayı bırakır. İki yaşına gelindiğinde, alt çene gelişmeye devam eder, ancak daha yavaş bir hızda. Bacakların göreli uzunluğu da artar. Okulun başlangıcında, çocukların yüzünün karakteristik şişmesi pratik olarak ortadan kalktı. Ergenlik döneminde çocukların yüz oranları yetişkinlerinkiyle hemen hemen aynıdır. Uzuvlar ise, hormonal bileşimdeki bir değişikliğin neden olduğu hızlı kemik dokusu büyümesi nedeniyle orantısız bir şekilde uzun görünebilir.
Büyüdükçe çocuğun psikolojisinde ne gibi değişiklikler olur?
Bebek, yalnızca sınırlı bir dizi koşullu refleksle kesinlikle çaresiz doğar. Ancak bir yaşına kadar zaten çok şey biliyor, örneğin güvenle oturuyor, hızlı sürünüyor, yürümeye çalışıyor, anne babasını ve diğer yakın insanları iyi tanıyor, piramit gibi basit yapıları bir araya getirebiliyor. Soyut düşüncenin başlangıcına sahiptir. Çoğu durumda, bir yaşındakiler konuşmaya başlamaya çalışırlar.
Normal gelişim gösteren bir çocuk üç yaşına geldiğinde iyi konuşabilir, koşabilir, zıplayabilir, üç tekerlekli bisiklet kullanabilir ve kendi başına çatal bıçak kullanabilir. İyi gelişmiş hareket koordinasyonuna, ince motor becerilerine sahiptir. Hijyen, temel öz bakım becerileri, disiplin öğretilebilir.
Yıllar geçtikçe, çocuk sadece anatomik olarak değil, aynı zamanda psikolojik olarak da giderek daha fazla gelişir. Kural olarak, ebeveynlerin ergenliğe kadar davranışları, itaatleri vb. ile ilgili ciddi sorunları olmamalıdır. Bu zamanda, vücudun hormonal bileşimi çarpıcı biçimde değişir. Bu nedenle, yakın zamana kadar sessiz, itaatkar ve kibar bir çocuk tanınmayacak kadar dönüştürülebilirdi. Genellikle gösterişli bir şekilde kaba davranır, tam anlamıyla maviden bir skandal yapabilir, görünüşüyle ilgili kompleksler. Ebeveynler sabırlı ve anlayışlı olmalıdır, çünkü bu çoğu ergen için doğal bir davranıştır. Yıllar içinde geçer. Bu yaşta, çocuğun ebeveyn desteğine ihtiyacı vardır. Uygunsuz davranışı için onu azarlamaya gerek yok, bu yaşta kendinizi hatırlayın.
