Aşk, insanların gerçek mutluluğu bilmeleri sayesinde dünyadaki en güzel duygudur. Kendilerine birçok hedef koyabilirler, onlara ulaşabilirler, ancak sevgi olmadan her insan mutsuz bir varoluşa mahkumdur. Bu parlak duygudan mahrum kalan insan hayatı tüm anlamını yitirir. İnsanlar neden sevmeye ihtiyaç duyar?
Aşk, net bir tanımı olmayan bilinmeyen bir felsefi kategoridir. Herkes bunu kişisel, ruhsal ve ahlaki gelişim düzeyine göre kendi tarzında anlar. Ancak kesin olan bir şey var: İnsan yaşamını derin ve gerçek anlamla dolduran bu parlak duygudur.
Her çocuk, erken çocukluktan itibaren sevgi ve destek ortamında yetiştirilmelidir. Böylece çevresindeki insanları, hayvanları, doğayı, kendini sevmeyi çabucak öğrenecektir. Büyük klasik Leo Tolstoy'un düşündüğü gibi, aşk tek rasyonel insan etkinliğidir.
Bazı insanların sevginin herkes için gerekli bir sanat olduğunu anlaması uzun zaman alır. Ana şey, bu anlayışın gelmesi gerektiğidir. Ancak o zaman bir kişi, yaşam güçlerini yıkıma değil, yaratmaya yönlendirerek bir kişi olarak ilerleyebilir. Aşk, yoluna çıkan tüm zorlukların ve denemelerin üstesinden gelerek yaşamaya yardımcı olur. Karakteri güçlendirir, açılmasına katkıda bulunur, zihni genişletir ve ruhu arındırır. Onunla, bir kişi sıkıca ayakları üzerinde güçlü, bütün ve uyumlu bir kişilik haline gelir. Sadece kalbinde aşkı yaşayan kişi, belirli kısa veya uzun vadeli yaşam koşullarına bağlı olmayan mutluluğu bulacaktır.
Yakın aile, arkadaşlık, iş ve diğer ilişkiler kurmak için çevrenizdeki insanları ve kendinizi sevmeniz ve saygı duymanız gerekir. Aşka dayanmayan her bağ er ya da geç kopacak, aşk ise size ölümsüzlük verebilir. Tabii ki, çocukların doğumu ve yetiştirilmesinden bahsediyoruz - ana insan görevi hakkında.
Ayrıca her insan kendini sevmelidir. Kendini sevmiyorsan, birinin seni seveceğini ummak aptalca. Kısacası, aşk sanatını öğrenmek için asla geç değildir. İnsanlar yaşamları boyunca sevme, takdir etme ve saygı duyma yeteneklerini geliştirir ve geliştirir. Bu bizi insan yapan, bizi hayvanlardan ayıran şeydir.
