Birkaç yıl önce Fransız yönetmen Paul Larbre, yeni filmi "Aynı Sokaktaki Evler"i izleyicinin beğenisine sundu. Bu, her iki bölümün de aynı hikayeyi anlattığı, aynı olayları gösterdiği, ancak olan her şeyin farklı bakış açılarından - erkek ve kadın - izlendiği iki parçalı bir resim. Oyuncuların oynaması gereken süper görev, "Kocamı aldatmak, karımı aldatmak" şeklindeki kararsız formüle indirgendi. Başka bir deyişle, tüm film boyunca “benim” cinsiyetimin sadakatsizliğinin kabul edilebilir olup olmadığı ve “tersi”nin kabul edilebilir olup olmadığı sorusu vardı. Tahmin edebileceğiniz gibi, erkekler kendi aldatmalarına karşı daha hoşgörülüdür, ancak kadınlar için neredeyse bekaret kemerleri vardır: bayanlar hiçbir koşulda aldatmamalıdır.
Ayrıca, arsaya göre, soru sorulmuştu: Ve neden bir kocanın yasal yarısı Sezar'ın karısı gibi - şüphenin ötesinde olmalı iken, ihanet etme hakkına sahip olmalı? Üstelik, adamlardan hiçbiri az çok anlaşılır bir cevap vermedi. Sadece çok anlaşılır olmayan mazeretler, "karın ocağın bekçisidir" veya "Bu çocukların benim olduğundan emin olmalıyım" der. Kısacası inandırıcı değil. Kadınlar ise bu konuda biraz farklı bir görüşe sahipti, çok tartıştılar, tartışmaya çalıştılar, ancak çoğu yine de "bir eşin iyi bir kocadan aldatmayacağını" kabul etti. Ancak, bu Fransa'da … Ve o zaman bile - sinemada …
Aslında, hiç kimse, hatta en sevgi dolu çift bile, aldatmaya karşı bağışık değildir. Ne de olsa, birçok aldatma vakası, yalnızca bir erkeğin tüm kadınlarda bir Kadın aramasından ve sırayla tüm Erkekleri bir arada bulmaya çalışmasından kaynaklanmaktadır. Kocasının DiCaprio gözleri ve büyüleyici gülümsemesi ile zeki, atletik, empatik, sanatsal, anlayışlı, çalışkan ve girişken Marlon Brando olmasını istiyor. Bir an için tüm bu idealize edilmiş varlık sevgiliyle bütünleşir ve tamamen onunla özdeşleşir. "Epifaninin" gelmesinin uzun sürmeyeceğini kabul edin. Ve aslında, ona göründüğü gibi, Güzel Hanım'ın bir parçası olan biriyle ilişkiye giren bir adam, hala karısının bütün görüntüsünü bulamıyor. Tutkusu onu değiştiriyor, yani "atı eyerliyor" ve yeniden arayışına başlıyor.
O zaman koca, karısının ihanetinin nasıl olabileceğini bilmediği için mazeretler yapmaktan suçlu olacak ve bu da "bir tür tutulma" buldu. Benzer bir durumda olan bir eş de gözlerini indirecek ve "neden kocamı aldattım - aksi halde değil, iblis kandırdı" diyecektir. Ancak tüm bunlar ancak ihanet gerçeği ortak için açık hale geldikten sonra gerçekleşecek. "İtiraf etmek ya da etmemek" - çoğu koca böyle bir ikilemden muzdarip değildir ve acı çekmeyecektir. Bir başkasının yatağına bile yakalansalar da sonuna kadar inkar edecekler, onlarca saçma sapan mazeret üretecekler. Ve eşlerini aldatanlar, tam tersine, oldukça sık pişmanlık yaşarlar.
Kocanızı (karınızı) bir kez, kazara veya beklenmedik bir şekilde "patlayan" bir tutkunun etkisi altında aldattıysanız ve artık bir toplantı için çaba göstermiyorsanız, o zaman basitçe … bu gerçeği unutmak daha iyidir. Sonuçta, geçici bir fiziksel ihanet, psikolojik bir ihanetle karşılaştırıldığında çok küçük. Şimdi, evlilikte eksikliğini hissettiğiniz ihanet nesnesiyle ruhsal bir yakınlık yaşıyorsanız, istediğiniz sesi her dakika duymak istiyorsanız, kalbiniz şarkı söylüyorsa ve ruhunuz seviniyorsa, sadece el ele tutuşup akşamları dolaştığınızda. şehir - o zaman her şey çok daha ciddi, o zaman aslında değişiyorsun …
