Birçok ebeveyn, ebeveynliğe yalnızca iki yaklaşım olduğunu iddia eder - katı ve izin verici. Bu kesinlikle yanlış bir ifadedir.
Bir çocuk hem katı hem de müsamahakar olarak yetiştirilebilir. Bir çocuğu sürekli olarak her türlü cezaya ve baskıya maruz bırakırsanız, bu iyiye yol açmaz. Sana karşı kin besleyebilir, geri çekilebilir. Ayrıca ileride çocuklarıyla büyük sorunlar ve yanlış anlamalar yaşayabilir. Ama her şeye izin verilemez.
Çocuk hiçbir şeyle sınırlı değilse, o zaman dikkatsiz ve şımarık olur. Bu, okulda ve çocuklarla iletişim kurarken ve daha sonra işte ona müdahale edecektir. Buna ek olarak, çocuk ebeveynlerinin sadece onun yetiştirilmesiyle ilgilenmek istemediğini ve istemediğini düşünebilir, ancak her şeyin yoluna girmesine izin verebilir. Bu da iyi değil. Bu iki uca gitmek imkansızdır, her iki yaklaşımı da birleştirmeniz gerekir, o zaman çocuk yetiştirmek daha kolay olacak ve bu yetiştirme, gelecekteki yaşamına ve ruhuna hiçbir şekilde zarar vermeyecektir.
Bu yargının doğruluğu birçok vaka ve örnekle teyit edilebilir. Hayatta her birimiz, muhtemelen diğer aileleri gözlemlemek için şanslıydık. Ve çoğumuz aynı katı ebeveyn izlenimine sahibiz. Bize daha çekici gelen, çocukların özgürce eğitildiği ailelerdir. Standart olarak adlandırılabilecek ve başkalarına örnek olabilecek bu ailelerdir.
Çocuğun disiplinini bebeklikten itibaren eğitmeye başlamaya değmez. Bu yaşta çocuklar bunu anlamazlar, sakindirler ve pek çok ciddi belayı yapamazlar. Bebeklere sevgi, hassasiyet ve özen gösterilmesi gerekir. Ancak disiplin becerileri bir yaşında geliştirilmelidir. Şu anda, çocuk aktif olarak hareket etmeye, dünyayı öğrenmeye başlar ve genellikle bunu ya kutunun dışında ya da çok aktif olarak yapar. Bu nedenle, yetiştirirken çocuğunuzun tüm bireysel özelliklerini dikkate almak çok önemlidir.
Kimse böyle melek çocuklar olduğunu iddia etmiyor, onları yetiştirirken çok çaba sarf etmenize gerek yok. Ama karakterli çocuklar da var. Bunlarla birlikte sorunlar ortaya çıkıyor. Bir çocuğu itaat etmeye zorlamak için, bırakın dövmeyi, ona küfretmenize ve bağırmanıza gerek yok. Ona yetişkinlerin yorumlarını dinleme becerisini aşılamanız yeterlidir. O zaman çocuk ne yaptığını çabucak anlayacak ve bu onun ruhuna zarar vermeyecek.
Muazzam trajedilerin asla ortaya çıkmayacağını hatırlamak önemlidir. Sonuçta, iki yaşındaki bir çocuk ne kadar korkunç bir şey yapabilir ki? Bu doğru, hiçbir şey! Bu nedenle, çocuğunuzun tüm eksikliklerini bir anda ortadan kaldırmak için çaba sarf etmenize gerek yok, disiplinini yavaş yavaş ve adım adım eğitin!
