Japonlar, 5 yaşın altındaki bir çocuğun bir tanrı olduğuna inanıyor. Her şeye izin verilir ve ona affedilir. Yaşlıların yapabileceği tek şey, yaramaz kişiye sert bir şekilde bakmak veya onu uyarmaktır: eylemleriniz tehlikelidir derler. Ancak bebek biraz büyür büyümez, ona karşı tutum tam tersi değişir - Tanrı, on uzun yıl boyunca en katı kurallara, kısıtlamalara ve yasaklara uymak zorunda olan güçsüz bir köleye dönüşür …
Ve sadece küçük ev kölesi 15 yaşına geldiğinde - ona eşit olarak davranmaya başlarlar. Bu zamana kadar, genç, örnek bir sistem için ideal bir "dişli" haline geldi - yasalara saygılı ve görevlerini sorgulamadan yerine getiriyor.
Japonların çocuklarının başarısından gurur duymaları, onları alenen ya da gizlice övmeleri ya da azarlamaları adetten değildir. Ebeveynlerin görevi, çocuğu toplumun ayrılmaz bir parçası yapmak, çocuğa dikkat çekmemeyi ve liderlik için çabalamamayı öğretmektir. Çocuğunu kariyer yapmak için anaokuluna gönderen Japon kadına burada egoist denir. Ailenin maddi desteğiyle uğraşan erkekler eğitim sürecinde yer almazlar.
Devlet çocuk kurumları, küçük modern Çinlilerin yetiştirilmesiyle bilinçli bir şekilde ilgilenmektedir. Ebeveynlerin misyonu, sertifikalı eğitimcilerin, yalnızca temel gereksinimlerle yetinen, itaatkar, alçakgönüllü, çalışkan bir vatandaşı "kalıplandırmasına" yardımcı olmaktır. Anaokulunda çocuklar zaten üç aylık ve ilkokulda - bir buçuk yaşında.
Yakın zamana kadar neredeyse işe yaramaz yaratıklar olarak kabul edilen kızlar, bugün erkeklerle aynı seviyede çalışıyorlar ve neredeyse aynı anda sayma, yazma, çizme ve konuşma becerilerini kazanıyorlar.
Bir bebeğin annesini mağaza çıkışında iki saat beklemesi ya da en sevdiği “lezzetli ikramdan” vazgeçerek iradesini çalıştırması durumu ortada. Çin'deki çocuklar korunmuyor - çocuklar ödevlerini yapar yapmaz ek yüklerle hemen şaşkına dönüyorlar. Bu ülkede körü körüne itaat, sıkı disiplin ve fanatik çalışkanlık, milletin maddi refahının üzerine oturduğu üç direktir.
Klasiklerden biri bir zamanlar İngiltere'de köpeklerin çocuklardan daha çok sevildiğini şaka yaptı. Bu şakada bazı gerçekler var. İngiliz eğitimcilerin asıl görevi, çocuklardan "demir" bayanlar ve baylar yetiştirmektir ve yetişkin ilk İngilizler, yalnızca yabancılara karşı duygularını ifade etmezler. Aile içi ilişkiler de açıklayıcı değildir.
İngiliz büyükanneler, kimsenin tecavüz etmeye hakkı olmayan kendi kişisel yaşamlarına sahip oldukları için “bebek bakıcılığı torunlarının” ne olduğunu bilmiyorlar. Yaşlanan İngiliz hanımların tüm yapabildikleri Noel için tüm aileyi bir masada toplamak ya da yılda birkaç gün çocuklarla vakit geçirmek. Ebeveynler de çocuklarına karşı çok duygusal değiller, ancak kıskanılacak bir gayret gösteriyorlar, görevlerini yapıyorlar: besliyorlar - besliyorlar, giydiriyorlar ve çocuklarının iyi bir okula girmesine özen gösteriyorlar.
Küçük İngilizler büyüdüğünde, amaçlı ve bağımsız olarak ücretsiz bir yolculuğa gönderilirler.
