Tüm yüzyıllarda, ebeveynlerin ana görevi, çocuklarını tam teşekküllü uyumlu bir kişilik olarak yetiştirmekti. Bebek doğduğu andan itibaren, hedefe ulaşmak için mümkün olduğunca yaklaşmaya yardımcı olacak ailedeki baskın davranış modeli seçilir.
Aşırı katı ebeveynler toplumda ortaya çıkar ve çocuklarını ilgiden mahrum bırakır. Zamanın belirli bir noktasında çocuklar üzerindeki kontrolünü kaybeden ve buna neyin sebep olduğunu içtenlikle anlamayan "her şeye izin veren". Sonuç olarak, çocuklar biraz büyüdükçe, genç neslin kötü davranışlarından kaynaklanan ailede tartışmalı durumlar ortaya çıkmaya başlar. Çocuk yaramazlıklarının baskın katalizörü aile ilişkileridir. Çocuk itaatsizliğinin yönlerinin daha ayrıntılı bir analizi ile nedensel ilişkiyi öğrenebilirsiniz.
Bir çocuğun belirgin bir sebep olmaksızın yüksek sesle ağlaması. Çocuğun temel amacı ebeveynleri manipüle etmektir. Böyle bir davranışsal özellik, kendilerine güvensiz olan ve bu nedenle sevdiklerini her zaman yanlarında olmaya zorlayan çocukların özelliğidir. Bunun nedeni, büyük özen gösterilmesi ve bunun sonucunda çocuğun çevreyi inceleme sürecinde bağımsız adımlar atma korkusudur. Başlangıçta, çocuktan fiziksel olarak biraz uzaklaşmaya değer, çünkü acıma onun güvensizliğini artıracaktır. Tüm hane üyelerinin bebeğe olan inancı, en önemsiz eylemler için övgü ve eleştirinin olmaması, çocuğun davranışında oldukça hızlı bir değişikliğe yol açacaktır.
Saldırganlık, sözlü zorbalık. Bunlar, psikolojik düzeyde bir çocuğun iç ağrısının belirtileridir. Yetişkinlere dokunarak ve onlara acı çektirerek, deneyimlerini açıp paylaşamadıkları için onları ödüllendiriyor. Aile üyeleri arasındaki güven eksikliği bu sürecin önemli bir yönüdür. Çocuğun iç dünyası hakkında dostane konuşmalar eşliğinde ebeveyn bakımı, çocuğun kendini acısından korumasına ve durumunu düzeltmesine yardımcı olacaktır.
"Akıllı adamın" davranışı, bitmeyen boğuşma. İtici güç, ebeveynlerinin sevgisini kazanmaktır. Çocuğa dikkat eksikliği tezahürü kışkırtır, bu nedenle ailedeki önemini herhangi bir şekilde, hatta olumsuz bir şekilde kanıtlamaya çalışır. Daha sık sarılmalar ve tüm aile tartışmalarına katılım, çocuğa eşit bir aile üyesi olarak tanınma duygusu vermek için yeterlidir.
Her durumda çocukları cezalandırmanın sadece aile içindeki ilişkileri ağırlaştıracağını belirtmekte fayda var, çünkü çocuk kendisi için doğru olan hedefler peşinde koşuyor ve bunu savaşılması gereken bir meydan okuma olarak görüyor. Davranış değişiklikleri için tüm ön koşulların yalnızca karşılıklı olarak anlaşılması ve izlenmesi, cezadan kaçınmaya ve ailedeki atmosferi iyileştirmeye yardımcı olacaktır.
