Aklı başında herhangi bir kişi, elbette, çocukların okulda bilgi edindiğini, gelecekteki yetişkin yaşamlarına hazırlandığını bilir. Ama öyle mi? Bir kişinin mevcut günlük yaşamında kullanabileceği bilgiler altıncı sınıfla sınırlıdır.
Çocukların lisede aldıkları bilgiler bazen sadece ortalama bir öğrenci için her zaman net olmayan son derece özel uygulamalara sahip değildir. Bazıları başlığımızdaki bu sorunun retorik olduğunu düşünebilir. Yaşam deneyimi, buna açık bir şekilde cevap vermenin her zaman mümkün olmadığını göstermektedir.
İlkokullarda bilgi açlığı, bilgiye duyulan samimi ilgi, çocuklarda yavaş yavaş sıkıcı bir mesleğe, yalnızca alternatifi ceza olduğu için yapılması gereken bir faaliyete dönüşür. Lisede, sık sık okula devam, sonucu kazanılan bilgilerle ifade edilmeyen, ancak başarıyla geçen sınavlarda iyi bir not olan bir etkinliktir.
Akademik performansın bir göstergesi olan bir ödül aracıyla değerlendirme, başlı başına bir amaca dönüşmektedir. Ve burada tüm araçlar zaten iyi: tıkanmadan, paragraf sırasında öğrenilen formüllerin mekanik uygulamasından (böylece daha sonra birkaç ders rahatlayabilir ve hiçbir şey öğrenemezsiniz), eleştirmenlerden kopya kağıtları ve kopyalara kadar başarıyla birleştirilmiş alıntılar.
Bu neden oluyor? Yaş sorunları? Bence değil. 6. sınıftaki çocukların çoğu bir an önce fizik çalışmaya başlamak ister ve daha sonra kimya okumaya başlamak için can atar. Ama bu ilgi de birkaç dersten sonra kayboluyor.
İlgi eksikliğinin yanlış anlaşılmadan kaynaklandığını varsaymak daha mantıklı olacaktır. İlkokuldaki küçük, boşluklar, yanlış anlamalar yavaş yavaş konuların asimilasyonunun yüzeysel hale gelmesine, hatta tamamen durmasına yol açar. Bu nedenle öğrenme isteksizliği. Ve isteksizlikten önce çeşitli duygular, fizyolojik reaksiyonlar gelir: donukluk, kafadaki boşluk, eleştiri, yorgunluk vb.
