Ebeveyn boşanmasının çocuklar için büyük bir stres olduğu yaygın bir bilgidir. Araştırmalar, annesi ve babası ayrılan çocukların ortalama olarak okulda daha az başarılı olduğunu göstermiştir. Buna ek olarak, sosyalleşme ve akranlarıyla arkadaşlık kurma becerileri konusunda sıklıkla sorunlar yaşarlar. Ayrıca, tek ebeveynli ailelerden gelen çocukların üzüntü, korku ve yalnızlık hissinden muzdarip olma olasılığı çok daha yüksektir.
Bilim adamları, 4 yaş ve üstü çocukları inceleyerek bu sonuçlara vardılar. Toplamda 3,5 binden fazla bebek çalışmaya katıldı.
Ebeveyn ayrılıkları yaşayan çocuklar akademik olarak daha az başarılıdır. Çoğu zaman, kesin bilimleri, özellikle de matematiği inceleme yetenekleri zarar görür: tek ebeveynli ailelerin çocukları, ortalama olarak, cebir ve geometri testlerinde en kötü sonuçları gösterir.
Ayrıca, tam bir aileden gelen yaşıtlarına göre kaygı, korku ve kendinden şüphe duyma olasılıkları daha yüksektir. Düşük benlik saygısı ve diğer psikolojik sorunlar nedeniyle bu tür çocukların akranlarıyla ortak bir dil bulmaları ve arkadaşlık kurmaları daha zordur. Bu, zihinsel durumlarını daha da kötüleştirir: boşanmış ebeveynlerin çocukları genellikle yalnızlıktan muzdariptir.
Bilim adamları, sorunların, çocukların istemeden baba ve anne arasındaki ilişkiyi kapsayan çatışmanın gelişimini izlemeye zorlanmasından kaynaklandığına inanıyor. Ebeveynler, genellikle skandal olmak üzere her türlü sorun ve sıkıntı için birbirlerini suçlarlar. Çocuk burada ve orada "sürüklenir", bunun sonucunda toplumdaki yerini bulma yeteneği azalır, bir belirsizlik ve endişe hissi ortaya çıkar, dünyaya ve yakın çevresine olan güven ortadan kalkar.
Boşandıktan sonra neredeyse kaçınılmaz olarak eski eşleri "kaplayan" babanın veya annenin ateşine ve depresyonuna yakıt ekler. Ayrıca, tek ebeveynli aileler genellikle finansal zorluklar yaşarlar.
