Yeğenim üç aylıkken parmak emmeye başladı. Tabii ki, hiçbir ikna çocuk üzerinde herhangi bir etki yaratmadı, sadece onu sinirlendirdi. Ve ona farklı bir yaklaşım bulmaya karar verdik.
Yatmadan önce küçük bir çocuğun nasıl parmağını emerek büyük bir kurbağaya dönüştüğünü anlatan öğretici bir hikaye anlattılar. Bu çocuğun anne ve babasının çok üzüldüklerini ve çok ağladıklarını hikayeye eklediler ama bunu yapmayı bırakınca tekrar iyi ve itaatkar bir çocuk oldu.
Yeğenim derin bir uykuya daldığında, sessizce parmaklarını yeşil boyayla bulaştırdık ve yatağa gittik (bunu Cuma günü yapmak daha iyi, çünkü çocuk bütün gece parmağını emdi ve ağzı da yeşildi). Sabah duygularımız sınır tanımıyordu. Büyük bir kurbağaya dönüşeceğinden endişelenmeye başladı ve ona parmağını emmezse güzel bir kız olarak kalacağını hatırlattık.
Bütün cumartesiyi dönüşüm hakkında konuşarak geçirmek zorunda kaldım ama buna değdi. Öğle yemeğinden sonra öğle uykusuna yattığında bile parmağını ağzına almadı, ellerini yastığın altına sakladı. Akşam yıkandıktan sonra, tüm parlak yeşiller yıkandı ve yeğen memnun bir şekilde yatağa gitti.
Pazar günü, ne kadar iyi bir kız olduğu, parmağını ağzına almayı bıraktığına dair hikayelerini de dinledik. Ve Pazartesi günü, prensesimiz anaokulundaki çocukların tüm kulaklarını hafta sonu maceraları hakkında çınlattı. Böylece kötü alışkanlık artık bizi ziyaret etmedi, ama ilk kez geceleri parmağımızı sarmaya ikna ettiler, böylece yanlışlıkla bir rüyada tekrar ağzımıza gelmesin.
