Gelişen ve büyüyen her çocuk, yavaş yavaş etrafındaki dünyayı tanır ve içindeki varoluş kurallarını öğrenir. Yetiştirmenin görevlerinden biri, çocuğun hangi çerçevenin ötesine geçmenin imkansız olduğunu ve neden olduğunu anlamasına yardımcı olmaktır. Bu yolda cezalar şeklinde kısıtlamalar koymanız gerekiyor.
Cezayı sadece kötü bir eylem için bir “ödeme” değil, aynı zamanda gelecek için bir ders ve verilen zararı düzeltmenin bir yolu nasıl yapılır?
Cezalara mümkün olduğunca nadir başvurmak için istenmeyen bir durumu önlemeye çalışmanız gerekir. Bunu yapmak için şunları yapmalısınız:
• çocuğa bunu yapmasına neden izin verilmediğini açıklayın ve mümkünse itaatsizliğin sonuçlarını gösterin;
• sonsuza kadar kategorik yasaklar olduğunu (yola çıkamazsınız) ve geçici (bugün hava çok soğuk, yürüyemezsiniz ama hava ısınınca tepeye çıkacağız) olduğunu açıklayın;
• kurallar sadece çocuğa değil herkese uygulanmalı (herkes dişlerini fırçalayıp ellerini yıkamalı) ve her zaman;
• yaşı dikkate almak zorunludur (okul öncesi ve genç için gereksinimler farklı olmalıdır).
Ancak cezaya başvurmanız gerekiyorsa, o zaman:
• Bu, bir öfke nöbeti içinde değil, sakince yapılmalıdır. Birkaç kez derin nefes alın, kendinize şunu söyleyin: "Sakin ol!" Ve sonra harekete geçin;
• farklı suçlar için - farklı cezalar. Komşuya dil göstermenin ve balkondan paket fırlatmanın cezası aynı olamaz;
• ceza yaşa uygun olmalıdır. Okul öncesi bir çocuk zamanı bir yetişkinden farklı algılar ve yarım gün sonra onu cezalandırmak işe yaramaz, bir genç için durumun analizini akşama ertelemek normal olacaktır. İki-üç yaşındaki bir çocuk bir köşede uzun süre duramayacak veya sessizce oturamayacak, bu nedenle üç ila beş dakikalık bir köşe onun için yeterli olacaktır.
Hangi ceza biçimleri kabul edilebilir:
• cezalar (dağınık kalıntıları temizleyin, boyalı duvarı yıkayın);
• kahramanları benzer suistimaller yapan bir çocuk için bir peri masalı ve “neden olmasın” ve “nasıl doğru yapılır” analizleri;
• izolasyon (köşe, sandalye);
• hoş şeylerden (bilgisayar, şekerlemeler) mahrum kalma;
• kendini cezalandırma (üzerinize soğuk su dökülmesine izin verin);
• bağırmak ve sert bir ses (çocukların cevap vermeyi kesmemesi için bir önlem de gereklidir);
• sert bir bakış;
• açıklama (suç ilk kez işlendiğinde ve çocuk neyin yanlış olduğunu anlamadığında).
Tek etkili cezanın fiziksel olduğuna inanan yetişkinler var. Ama deneyim aksini gösteriyor. Fiziksel ceza kabul edilemez çünkü:
• hassasiyet eşiği zamanla azalır ve çocuk kemer dışında hiçbir şeye tepki vermez;
• çocuk herhangi bir şekilde cezadan kaçınmaya çalışır (yalan söyler, günlüğü gizler, ebeveynlerinden gizler);
• zulmü norm olarak kabul eder ve tüm sorunları yumrukların yardımıyla çözer;
• choleric bir çocuk cezayı kabul etmeyecek ve “değişim vermeye” çalışacaktır.
Dayak ve ahlaki aşağılama, kötü alay daha iyi değil. Aynısını yapma olasılığı çok yüksektir, ebeveynler aynı şeyi yetişkin çocuklarından da duyabilir.
Bir çocuğun yaramaz olduğu, bağırdığı, yemek döktüğü vb. zamanlar vardır. Çünkü o:
• çok yorgun ve uyumak istiyor;
• Sadece uyandım;
• hastalandı, ancak henüz hastalığın belirgin bir belirtisi yok;
• şiddetli stres veya travma yaşadı (ölüm, korkutucu sahne).
Bu durumlarda ceza vermek mümkün değildir. Bebeği sakinleştirmek, yatağa yatırmak, sarılmak veya tedaviye başlamak daha iyidir.
Yetiştirmede bireye saygı, dikkat ve anlama arzusu önemlidir, bunlar güvene dayalı ilişkiler ve karşılıklı sevgi oluşturur.
