Tüm ebeveynler, çocuklarının münhasırlığına güvenir. Onlar için en zeki, en zeki ve en yeteneklidir. Ayrıca, başkalarının da böyle düşünmesini istiyorum. Ancak çoğu zaman toplum içinde en canlı bebeğin bile kendi içine kapandığı, utandığı ve annesinin veya babasının arkasına saklandığı ortaya çıkıyor. Bu çocukça bir utangaçlık.
Esas olarak 5 yaşın altındaki çocukların karakteristiğidir. Ebeveynler utangaçlığı bir kişilik bozukluğu olarak algılamamalıdır. Bu sadece psikolojik bir özellik. Bir bebek utangaç olduğunda, düşük benlik saygısına sahip olduğu anlamına geldiğini düşünmek de bir hatadır. Utangaçlık aynı zamanda savunma tepkisi olarak da hareket edebilir.
Birkaç basit ama daha az etkili ipucu yok. Ebeveynlerin çocuğu özgürleştirmesine yardımcı olacaklar.
İlk olarak, nedenini belirleyin. Başka problemler veya zeka gelişimindeki sapmalar veya temas kurmadaki temel zorluklar olabilir.
İkincisi, bebeğiniz için bir rol model olun. Çocuk, içinizdeki kararsız kişiyi görmemelidir. Çocuk davranışınızı kopyalamaya başlayacak ve kendisi daha cesur hale gelecektir.
Üçüncüsü, halka açık yerlerde daha fazla olun. Dünya ile temas halinde olacak ve yakında bunda bir tehlike olmadığını anlayacaktır.
Dördüncüsü, genç yaştan itibaren sosyal becerileri aşılayın. Bize görgü kurallarından, toplumda nasıl davranılacağından bahsedin. Olası durumlar etrafında oynayın, sonra davranışta yapılan hataları tartışın.
Beşincisi, çocuğunuzu isteklerini gerçekleştirmesi için destekleyin. Çocuğa belirli durumlarda nasıl davranacağını desteklemesi ve açıklaması gereken ebeveynlerdir.
Utangaçlıkla çabucak başa çıkmayı beklemeyin. Bunun üzerinde her gün çalışmanız gerekecek.
Büyürken, bebek bakımınızı takdir edecek ve ebeveynlerinin dikkati ve desteği için size teşekkür edecektir.
